Mittwoch, 29. Februar 2012

Ποιος καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;



ο καπνος των τσιγαρων κανει τα ματια μου να τσουζουν.ειναι μια ησυχη νυχτα στο νησι.αν και το μπαρ στον κατω οροφο ειναι ανοιχτο σημερα,εδω επικρατει ηρεμια.η μουσικη παιζει χαμηλα.πανω στο τραπεζι 3 μπουκαλια φτηνο ουισκι.ολοι εχουν βγει.εγω δεν ειχα ορεξη να βγω σημερα.ο χειμωνας σε αυτη τη πολη με κουρασε νομιζω,θελω να περασει.





KØPI 137

σκοταδι. πολυς κοσμος και σκοταδι.new wave στο τερμα και κοσμος να χορευει.πολυ αλκοολ.εκει μεσα στον χαμο τον ειδα να περναει αλλα δεν προλαβα να του μιλησω,χαθηκε μεσα στο πληθος . το χαμηλο ταβανι και ο καπνος μου εφεραν μια αισθηση κλειστοφοβιας.δεν εδωσα σημασια.συνεχισα να τον ψαχνω με το βλεμα μου μεσα στο δωματιο.σηκωθηκα στις μητες των ποδιων μου για να βλεπω καλυτερα.τον ειδα,ετρεξα και τον αγκαλιασα.για λιγα δευτερολεπτα με κοιταζε με απορια σαν να μην καταλαβε οτι ημουν εγω,το ειχε καταλαβει ομως,ημουν σιγουρη.ειχε αυτη τη γνωριμη μυρωδια,του δρομου.
που χαθηκες? τον ρωτησα. δεν ειχε τι  να μου πει,διστασε λιγο. δεν ημουν βερολινο.εχω χασει και το τηλεφωνο σου.δεν τα παω καλα με τα εμαιλ,το ξερεις.μου ειπε.θελω να δω τον σκυλο μου, τι κανει? ειναι πολυ καλα,στειλε μου το τηλεφωνο σου και θα σε παρω.περιμενε εδω,θα ξαναρθω σε λιγο.
συνεχισα να χορευω,ενιωθα μια ανακουφιση,νομιζα πως δεν θα τον ξαναεβλεπα ποτε.και ο σκυλος μου, μου ειχε λειψει ο σκυλος μου.μετα απο λιγο ξαναηρθε και εκατσε διπλα μου,ηταν λιγο απομακρος. εγινε κατι? εκανα κατι που σε πειραξε? οχι τιποτα.απλα βαριομουν και εφυγα απτην πολη.με πηρε μια μικρη αγκαλια.αλλα οχι την ιδια αγκαλια οπως τοτε.κατι ειχε αλλαξει και το ενιωθα,ηθελα να τον ρωτησω ξανα και ξανα μεχρι να παρω μια απαντιση αλλα ηξερα οτι δεν θα μου ελεγε τιποτα και το πιθανοτερο θα ηταν να του σπασω τα νευρα. "τι κανεις" με ρωτησε στα ελληνικα. ειχα ξεχασει τελιως οτι μιλαγε λιγα ελληνικα. καλα ειμαι εσυ? "καλα.." σηκωθηκα να χορεψω, τον κοιταζα που και που.δεν με κοιταξε,ουτε μια φορα.

μαζι του ηταν ο καρστεν. ηρθε και με αγκαλιασε με ενα χαμογελο. του εδωσα να πιει απτην μπυρα μου, οπως καναμε τοτε. θεε μου ειχα να τον δω σχεδον 2 χρονια. εσκασαν στο μυαλο μου χιλιαδες αναμνησεις.ενωθα πως βρηκα την χαμενη οικογενεια μου.
επρεπε να φυγω.ηταν περασμενες 7 και το κεφαλι μου βουηζε απτην μουσικη και το αλκοολ.φευγω,χαρηκα που σε ειδα.
"εχεις χαιρετησματα απτον κριστιαν"μου ειπε. χαμογελασα. ειχα να ακουσω για αυτον πανω απο ενα χρονο. ηθελα να ρωτησω τοσα μα τοσα πολλα,αλλα κρατηθηκα. "ειναι καλα?" η φωνη μου σχεδον ετρεμε.
''ειναι πολυ καλα ναι. μπορω να του πω οτι εισαι βερολινο αν θες.΄΄
 "ναι,καντο."
τον αγκαλιασα και εφυγα.το συναισθημα ηταν περιεργο.δεν ηξερα αν ημουν χαρουμενη η οχι.νομιζω ημουν τρομαγμενη.τις επομενες μερες τις περασα πανω απτο κινιτο και κοιτωντας την σελιδα των εμαιλ μου καθε  5 λεπτα. τιποτα. οπως το περιμενα, τιποτα.
και οντως η ελπιδα πεθαινει παντα τελευταια,η ζεις και πεθαινεις και εσυ με αυτη.
Der Kopf ist frei..doch das Herz ist so schwer...es könnte leicht sein
Und es will immer mehrm...Alles ist so schnell vorbei wie die Zeit die verstreicht
Und wir machens uns auch einfach nicht leicht


Dienstag, 28. Februar 2012



    • εχε στο νου σου οτι οι ερωτες που φευγουν συνηθως εχουν παρει μαζι τους ενα κομματι απο την ζωη μας. αν επιστρεψουν το πιθανοτερο ειναι να σκοτωσουν τον ιδιο τον ερωτα και οτι εχει μεινει απ αυτον...

Freitag, 24. Februar 2012

Αν άνοιγαν τώρα οι ουρανοί,δεν θα υπήρχαν νόμοι ούτε κανόνες. Θα υπήρχες μόνο εσύ κι οι αναμνήσεις σου....

Donnerstag, 23. Februar 2012

rest in peace my brother



Χασαμε εναν φανταστικο ανθρωπο, που αν και η εμφανιση του απατουσε ηταν απο τους πιο ευαισθητους και ηρεμους ανθρωπους που ειχα συναναστραφει.μιλουσαμε αρκετα οταν ειχα καποιο προβλημα και παντα με εκανε να νιωθω καλυτερα.ηταν ενα απο τα λιγα ατομα στη ζωη μου που ηξερα οτι αν χρειαζομουν κατι θα μπορουσα να μιλισω. θα μας λειψεις πολυ Holgi.... να εισαι καλα εκει που εισαι.θα ζεις παντοτε μεσα στο μυαλο μου.σε ολων μας.


der letzte weg ist gegangen nun ist er auf seinem tron und malt uns die welt bunt .... wirst sehr fehlen hier auf der Erde ...Ruhe in Frieden Holger....
Wir werden dich nicht vergessen, mein bruder............




Montag, 20. Februar 2012

“✖ Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που η μόνη εναλλακτική λύση είναι να χάσεις τον έλεγχο.”


‘Ολα ξεθωριάζουν.Τίποτε δεν διαρκεί.Η διάρκεια είναι μια ψευδαίσθηση.Μια μέρα ακόμα και το ηλιακό μας σύστημα θα είναι παρελθόν. Μήν συγχέεις την αξία με τη μονιμότητα-θα φτάσεις στον μηδενισμό.

die Kunst durch die Kunst totgeschlagen.

Ich, ich lebe in einer Welt zu der Hoffnung, der Wahnsinn, der Lüge. Ich begrüße jede Angst, jede Nacht um meine Träume. Ich bin etwas, das kommt nie warten. Ich bin ein Lügner mich. Ich verstehe nichts. Ich glaube an nichts. Ich vertraue niemandem, ich lebe nur für die Kunst. Aber die Kunst ist die Kunst getötet und Die Kunst durch die Kunst totgeschlagen✖

“‎”Οι φασίστες του μέλλοντος θα είναι οι αντιφασίστες” . Τσώρτσιλ”

es kommt bald :)

Samstag, 18. Februar 2012

ολοι μας,καθε στιγμη της ζωης μας,περπαταμε σε μια κολαση στρωμενη με ροδοπεταλα

ξυπνησα με εναν κομπο στο στομαχι και ενα περγιεργο συναισθημα,σαν να θελω να σκοτωσω καποιον.αν ηταν στο χερι μου μικρη μου,πιστεψε με δεν θα αφηνα κανεναν να σε πληγωσει.αλλα μια μερα αυτες οι πληγες θα σου θυμιζουν ποσο δυνατη εισαι,και πως γυρησες απτην κολαση σωα και αβλαβης και αν και απογοητευμενη απτα διποδα που ονομαζουμε ανθρωπους,θα εισαι περηφανη για τον εαυτο σου και ακομα πιο δυνατη,ετοιμη να αντιμετωπισεις την πραγματικοτητα της ζωης,πιο ετοιμη απο ποτε.και ισως καποιες μερες να φοβασαι,να τρεμεις μην ερθουν οι ασχημες στιγμες ξανα,αλλα αυτη τη φορα θα ξερεις μεσα σου οτι ακομα και αν ερθουν,θα ξερεις πως να διωξεις τους δρακους και να βρεις ξανα το σωστο μονοπατι.ο κοσμος ειναι ενα σκληρο μερος για να κυκλοφορεις καρδια μου αλλα η δυναμη ειναι κρυμενη μεσα σου,ψαξε να την βρεις γιατι μονο οι δυνατοι επιβιωνουν και αυτο μην το ξεχνας ποτε.και οι πληγες σου μια μερα θα γιατρεφτουν αλλα τα σημαδια τους παντα θα τα εχεις,για να σου θυμιζουν ξανα και ξανα να μην εμπιστευεσαι κανεναν παρα μονο τον εαυτο σου,και ακομα και αυτον μερικες φορες ,να τον φοβασαι.

Donnerstag, 16. Februar 2012

Wer bin ich? War ich ? Werde ich sein? Ich weiß es nicht, noch nie nichtmehr.
Ψάχνω αναμνήσεις στις παιδικές μου φωτογραφίσεις
που έτυχε κι αποτυπώθηκαν από το φακό
τότε που πλήρωνα τα λάθη μόνο με παρατηρήσεις
κι είχα μόνη τιμωρία απ' την αίθουσα να βγω
ψάχνω να βρω το πρόσωπό μου ανάμεσα στα άλλα
πιτσιρίκια που σε ένα προαύλιο έπαιζαν μπάλα
που θυμάμαι τα ονόματά τους τα μικρά τα επίθετα τους
και με κάθε λεπτομέρεια τα τότε πρόσωπά τους
φίλοι μας εχθροί μας δάσκαλοι συμμαθητές μας
που αναπολώ ακόμα κι ας χώρισαν οι ζωές μας
που δεν έχουμε μιλήσει για καιρό πως μπορώ
τις χαμένες να αναπληρώσω στιγμές μας
βρες μου ένα τρόπο για να αναστήσω το χρόνο
από το κιτρινισμένο φωτογραφικό χαρτί
να γυρίσουν οι ζωές μας πριν μάθουν για τον πόνο
για ένα διάλειμμα ακόμα στην αυλή...


Φωτογραφίες γιατί όσο κι αν μείνεις στο παρόν
τον χρόνο πίσω δεν γίνεται να γυρίσεις.
Σε πόζες χαμογελαστές εσκεμμένες ή αυθόρμητες
να με ρωτήσω θα 'θελα που βρήκα το σθένος
τότε νόμιζα πως όλες οι καρδιές είναι απόρθητες
και με την θλίψη ακόμα ήμουν ξένος
φωτογραφίες που δεν ήξερα να ντύνομαι καλά
και τα δυο μου ακουστικά ήμουν ευτυχισμένος που 'χα
για να μου λεγα πως δεν είναι όλα τόσο απλά
και πως οι άνθρωποι σε κρίνουν απ' τα ρούχα
φωτογραφίες γενεθλίων όταν σβήνω κεριά
παιδί με βλέμμα νικητή που μόλις νίκησε το χρόνο
να κρυφτώ και εκεί να μείνω για πάντα σε μια μεριά
γιατί φοβάμαι που ακόμα μεγαλώνω....

ειμαι τοσο χαμενη που γραφω σε λαθος σελιδες

7/1/12

Οι μερες περνανε.Σαν το χτες να ηταν πριν εκκατο διακοσια χρονια.Νιωθω ανχος.Η μαμα λεει να μην το σκεφτομαι αλλα δεν μπορω.Θελω να γυρισω πισω και δεν θελω,δυο αντιθετα πραγματα την ιδια στιγμη,ο,τι μισω περισσοτερο.Μου ελειψε να βλεπω κοσμο,αλλα απο την αλη θελω να ειμαι μονη μου,.Τελειως μονη μου,στο δωματιο μου,με τη μουσικη μου και τα τσιγαρα μου.Αλλα θελω και το σπιτι,μου λειπει το σπιτι,μου λειπει η πολη μου..Σιχαινομαι να γραφω με στυλο αλλα δεν εχω μολιβι,καποτε ειχα,καποτε τα ειχα ολα.Αλλα σιγα σιγα  μαθαινω να ζω με λιγα,και στην πραγματικοτητα μαρεσει αυτο.Ειναι 2:20,παω για υπνο.7 μερες εμειναν/
Ζητας την ευτυχια στη ζωη μα η σιγουρια εχει μεγαλυτερη σημασια για σενα.


το μωρο μου




Η γη στην οποια προσγειωθηκες ειναι αδυναμη
Για να δεχθει το βαρος σου
Αχαριστη και σκληρη,σε ζηλευει
Αλλα για οσο οι ζωες μας ειναι σφικτα δεμενες
Τωρα και για παντα,με πονο και κουραγιο
Θα διωξω τους δρακους απο τα ονειρα σου
Θα φωτιζω ενα σκοτεινο μονοπατι για να μη χαθεις.

-Νικος Βορρεακος


μου θυμιζει εσενα,μανουλα. μου το εκανες δωρο καποτε και το εχω παντα μαζι μου.γραφω μεσα του ολες τις σκεψεις και στα συναισθηματα μου.οταν μου λειπεις το ανοιγω και κοιταω τις φωτογραφιες σου και οταν δεν ειμαι καλα σου γραφω.ειναι πιο ευκολο να γραφεις απτο να μιλας.μερικες φορες ομως σου μιλαω μεσα απτο μυαλο μου,ξερω οτι μ'ακους.σε ευχαριστω που παντα ησουν διπλα μου.Σ'αγαπω


-το μωρο σου

you only live once

καπως ετσι ξεκινησαν ολα. μερικες φορες ευχομαι να ειχα πολλες ζωες,σε καθε μου ζωη να εκανα και κατι διαφορετικο.κατι που σε αυτη τη ζωη ειναι αδυνατον να κανω η αδυνατον να προλαβω.μερικες φορες συνηδητοποιω ποσο μικρες ειναι οι ζωες μας και ποσα λιγα πραγματα μπορουμε να κανουμε μεχρι το τελος τους.και με πιανει ενα ανχος,μια λυσσα και ενα παθος να τα κανω ολα,ολα οσα πιο πολλα προλαβω.και μετα βλεπω οτι δεν γινεται,ειναι πραγματα που δεν μπορεις να τα κανεις μονο σε μια ζωη.μονο μια ζωη ειναι λιγο.



Do we perceive beauty?

A man sat at a metro station in Washington DC and started to play the violin; it was a cold January morning. He played six Bach pieces for about 45 minutes. During that time, since it was rush hour, it was calculated that 1,100 people went through the station, most of them on their way to work.

Three minutes went by, and a middle aged man noticed there was musician playing. He slowed his pace, and stopped for a few seconds, and then hurried up to meet his schedule.

A minute later, the violinist received his first dollar tip: a woman threw the money in the till and without stopping, and continued to walk.

A few minutes later, someone leaned against the wall to listen to him, but the man looked at his watch and started to walk again. Clearly he was late for work.

The one who paid the most attention was a 3 year old boy. His mother tagged him along, hurried, but the kid stopped to look at the violinist. Finally, the mother pushed hard, and the child continued to walk, turning his head all the time. This action was repeated by several other children. All the parents, without exception, forced them to move on.

In the 45 minutes the musician played, only 6 people stopped and stayed for a while. About 20 gave him money, but continued to walk their normal pace. He collected $32. When he finished playing and silence took over, no one noticed it. No one applauded, nor was there any recognition.

No one knew this, but the violinist was Joshua Bell, one of the most talented musicians in the world. He had just played one of the most intricate pieces ever written, on a violin worth $3.5 million dollars.

Two days before his playing in the subway, Joshua Bell sold out at a theater in Boston where the seats averaged $100.

This is a real story. Joshua Bell playing incognito in the metro station was organized by the Washington Post as part of a social experiment about perception, taste, and priorities of people. The outlines were: in a commonplace environment at an inappropriate hour: Do we perceive beauty? Do we stop to appreciate it? Do we recognize the talent in an unexpected context?

One of the possible conclusions from this experience could be:

If we do not have a moment to stop and listen to one of the best musicians in the world playing the best music ever written, how many other things are we missing?



source :Josh Nonnenmocher  facebook

καποιες μερες να νιωθεις χαμενος.δεν θα εχεις ιδεα τι σου γινεται, που βρισκεσαι και που πηγαινεις.ο κοσμος ειναι το μυαλο σου, μεσα εκει ζεις και οχι πανω στη γη, ξεχασε το.οσο και να θες απτο μυαλο σου δεν ξεφευγεις, οσες χωρες, μερη και ηπειρους κιαν αλλαξεις, οσα ναρκωτικα και αν παρεις, οσες μπυρες και να πιεις.και το αλκοολ ολου του κοσμου να πιεις το επομενο πρωι ο εαυτος σου θα ειναι ακομα εκει. και απαυτον δεν μπορεις να τρεξεις.σταματα να τρεχεις λοιπον, δεν ξεγευγεις απο τιποτα και δε φτανεις πουθενα.ολα ειναι εκει μεσα, μεσα σε εσενα.

soulmates never die

οι ανθρωποι αλλαζουν και ξεχνανε. να το ξερεις ομως μικρη μου εγω ειμαι εδω για σενα.ειμαι μακρια σου αλλα θελω να με νιωθεις διπλα σου σε καθε σου στιγμη,σε καθε σου δυσκολια.δεν χρειαζεται να μου μιλας αν δεν θελεις μονο να με σκεφτεσαι.οπως κανω και εγω οταν δεν νιωθω καλα,σκεφτομαι τις στιγμες μας εκεινες τις ομορφες και χαμογελαω.οι ζωες μας θα αλλαξουν ακομα πολυ και ηδη εχουν αλλαξει,και ισως να μην ξαναβρεθουμε ποτε αλλα μην με ξεχνας, κρατα με στο μυαλο σου.και ακομα κι αν δεν μπορεις να μου μιλισεις μιλα μου,θα σε ακουω :)

-για ολα αυτα που εγιναν και για αυτα που δεν εγιναν και για οσα ακομα προβλεπεται να γινουν. μην τα παρατας η ζωη ειναι δικη σου. 16/2/2012

Mittwoch, 15. Februar 2012

κεφαλαιο πρωτο
ανοιξα τα ματια μου σιγα σιγα και με το ζορι.ολα ειναι θολα.ειμαι στο πατωμα,διπλα μου δεκαδες χαρτια,δεν μπορω να διαβασω τι λενε,αδεια ποτηρια και δυο μπουκαλια ουισκι.το πατωμα ειναι γεματο τσιγαρα.προσπαθω να σηκωθω,το κεφαλι μου ειναι βαρυ,νομιζω πως λιωνω στον πυρετο.μια περιεργη σταγονα πεφτει στο μετωπο μου και με καιει,κοιταω πανω με μισοκλειστα ματια ,το ταβανι καιγεται,ολο το δωματιο λιωνει σαν κερι.προσπαθω να πιαστω απο καπου αλλα ειναι ολα υγρα και λιωμενα.τρεχω,ειμαι στο δρομο τωρα και τρεχω.φοραω μια μαυρη καπαρντινα ,η φωτια με κυνηγαει,ειναι η φωτια ή ο πυρετος μου?τρεχω.δεν μπορω να ανασανω και σταματαω να πιαστω απο ενα πεζουλι,ο κοσμος γυρναει γυρω μου και εγω προσπαθω να κρατησω ισορροπια πανω σε εναν δρομο φωτιας.ξυπναω παλι στο κρεβατι μου αυτη τη φορα.το κεφαλι μου ειναι ακομα βαρυ αλλα δεν εχω πυρετο.τα χαρτια και τα μπουκαλια ειναι ακομα στο πατωμα.παλι δεν μπορω να διαβασω τι λενε.τα χωνω στην τσεπη μου και τρεχω εξω.περπαταω μηχανικα πρως το μερος που ετρεχα πριν.ο δρομος ειναι ιδιος,αλλα δεν βλεπω το πεζουλι,ουτε τη φωτια.βρεχει,μαλλον η βροχη θα την εσβησε.γιατι ψαχνω την φωτια?πριν ετρεχα να ξεφυγω απο αυτην.βγαζω τα χαρτια απτην τσεπη που,τσαλακομενα,βρεχοντε.ωχ παλι δεν θα μπορω να τα διαβασω αν βραχουνε,σκεφτομαι.τρεχω κατω απο ενα υποστεγο ενος καφε.τα παραθυρα ειναι θολα,απο μεσα διακρινω μονο τις φιγουρες.διαβαζω.τα χαρτια μυριζουν ουισκι.θυμαμαι τα τσιγαρα μου.λες να βραχηκαν?βγαζω απο την τσεπη μου το πακετο και αναβω ενα.κοιταω για λιγο τη φλογα του αναπτηρα πριν τον αφησω να σβησει.η φωτια.. θυμαμαι.

το καφε εχει μια περιεργη μυρωδια.απο αυτες που σου θυμιζουν σπιτι,κατι οικειο.καθομαι διπλα στο θολο παραθυρο και το σκουπιζω με την ακρη της βρεγμενης ζακετας μου.κοιταω εξω μηπως και δω τη φωτια.και αν τη δω?θα τρεξω να την φτασω η θα τρεξω μακρια της?τα χαρτια ,τα αφηνω στο τραπεζι και διαβαζω δυνατα οτι μπορω να δω.θυμαμαι οτι ειμαι με κοσμο και τωρα διαβαζω απο μεσα μου.μπερδευομαι.τα ματια μου τσουζουν,τα τριβω και με ζαλιζει λιγο.απεναντι μου ενας αντρας με καπαρντινα. θυμαμαι την δικια μου.μα εγω δεν ειχα ποτε καπαρντινα.κοιταω παλι εξω.πουθενα η φωτια.
η βροχη σταματησε και ο αερας μυριζει βρεγμενο χωμα.μου θυμιζει την παιδικη μου ηλικια.μια μικρη σταγονα νοσταλγιας περναει γρηγορα απτο μυαλο μου και εξαφανιζετε πριν προλαβω να σκεφτω.ειμαι μονος μου ,οι δρομοι ειναι αδειοι.προς τα που ειναι το σπιτι?νιωθω χαμενος ,σαν καποιος να πηρε τους δρομους και να τους αλλαξε θεσεις.κοιταω γυρω μου να βρω κατι γνωστο.βλεπω στον απεναντι δρομο ενα καφε.ειναι το ιδιο καφε που ημουν πριν.μπαινω μεσα να σιγουρευτω,ολα ειναι ιδια,αλλα αυτη τη φορα μυριζει αλλιως,οχι και τοσο οικεια.το κεφαλι μου καιει.ο πυρετος,ερχετε παλι.ισως να ερθει και η φωτια.και αν ερθει,αυτη τη φορα θα τρεξω μεσα της.

κεφαλαιο δευτερο

ο καθρεφτης ειναι θολος απ τις ανασες μας.γραφω πανω του το ονομα σου.γυρναω το βλεμα μου πρως το κρεβατι μπας και σε δω αλλα εχεις φυγει.το ραδιο παιζει ακομα.τρυπαει το κεφαλι μου και το κλεινω.φτιαχνω καφε.φτιαχνω και για σενα.ποιος ξερει ισως γυρισεις με ενα καφασι μπυρες οπως τοτε.εξω ειναι νυχτα,τι ωρα να ειναι?ολα τα ρολογια μου πανε λαθος.δεν υπαρχει χρονος πια,δεν εχει και σημασια.δεν βρισκω τα ρουχα μου,το δωματιο ειναι αδειο,πιο αδειο και απο εμενα τον ιδιο.ο καθρεφτης ειναι ακομα εκει,οπως και το ονομα σου.τα παραθυρα ειναι και αυτα θολα,τα σκουπιζω βιαστικα με τα υδρομενα χερια μου και τα φωτα της πολης με τυφλωνουν.καπου εκει πρεπει  να εισαι,αναμεσα στα φωτα και στην κινηση.γυρνα πισω,σου εφτιαξα καφε.

κεφαλαιο τριτο

τα γραμματα στο χαρτι ειναι γνωστα.ειναι τα δικα σου μαλλον.δεν ξερω αν οντως δεν καταλαβαινω τι λενε η αν δεν θελω να καταλαβω.το δωματιο μυριζει αλκοολ,τα σεντονια μυριζουν σαν εσενα.ξημερωνει,εξω ολα ειναι μπλε,αλλα οχι το κανονικο μπλε ουτε το μπλε των ματιων σου,ειναι κατι αλλο,σαν το μπλε της μελανχολιας.πεταω τα σεντονια στην μπανιερα να πληθουν,δεν θελω να σε μυριζω πια.φυσαει και πεφτουν ολες οι φωτογραφιες απτον τοιχο μας,αλλα δεν με νοιαζει,τωρα το δωματιο δεν μυριζει πια αλκοολ και ουτε το ονομα σου ειναι πια στον καθρεφτη.ο καφες σου κρυωσε και τον πεταξα μαζι με τα τσιγαρα σου,δεν τα θελω,η μυρωδια τους μου θυμιζει το χτες.ειναι 5:20.τα ματια μου κλεινουν αλλα δεν θελω να κοιμηθω.οταν τα ξανανοιγω εισαι διπλα μου.δεν θελω να ξανακοιμιθω,γιατι ξερω πως οταν ξυπνησω δεν θα εισαι πια εκει.

coffee and cigarettes

απολαμβανω το πρωτο ησυχο πρωινο στο κοκκινο νησι μετα απο καιρο.ο καιρος ειναι μουντος και βρεχει αλλα υπαρχει μια υπεροχη αισθηση ηρεμιας γυρω μου.εξω ολα ειναι γκριζα και βρεγμενα,τα δεντρα ειναι γυμνα και ο αερας τα κανει οτι θελει.η κουζινα εχει ελαχιστο φως ,το αδιο μπουκαλι του κρασιου ειναι ακομα εδω απο χτες.μου θυμιζει που γελαγαμε συνεχεια.εχω την αισθηση οτι θελω να βγω εξω,να μπει στα πνευμονια μου ο φρεσκος αερας.αλλα εδω ειναι ολα τοσο ηρεμα.θα μπορουσα να κατσω εδω για ωρες με τον καφε και τα τσιγαρα μου.το ρολοι της κουζινας λεει 1παρα5.οπως παντα αλλωστε.παντα ειναι 1παρα5 εδω.

Dienstag, 14. Februar 2012

If you wanna be a pirate be a fuckin pirate

ειναι αστειο.πως πολλοι απο εσας επηρρεαζεστε απο φιλους.το στυλ και το ντυσιμο παει στο διαολο.αλλα οι ιδεες?πως γινεται να σε γνωριζω με μια ιδεα,και να σε θαυμαζω για αυτη,παρολο που δεν συμφωνω και η δικια μου ιδεα ειναι τελειως εντελως διαφορετικη και αντιθετη με τη δικη σου.παρολα αυτα σε θαυμαζω που την υποστιριζεις.και μετα σου εξηγω και σου μιλαω για την δικια μου ιδεα.και ξαφνικα μετα απο λιγο καιρο,η και αμεσως βλεπω οτι σε πειθω,σε πειθω σιγα σιγα οτι εχω δικιο,και σε αλλαζω,αλλαζω τη σκεψη και την κριση σου και σε κανω να ερχεσαι ολο και πιο κοντα στη δικια μου ιδεα και να την ακολουθεις.και εκει χανω την εκτιμιση και τον θαυμασμο μου για σενα.γιατι αφηνεις πισω ολα αυτα που πιστευες?τι σε εκανε να πιστεψεις οτι εγω εχω δικιο και ειμαι πιο σωστη?το βλεπω σε πολλους,σε παρεες, σε συζητησεις σε ατομα που ξερω πολυ καλα και βλεπω αλλα ατομα διαφορετικα να τους επηρεαζουν,και το σιχενομαι.γιατι δεν εχεις τα αρχιδια να πεις αυτο που πιστευεις και να το φωναξεις δυνατα στη μουρη του αλλου τη στιγμη που προσπαθει να σε πεισει οτι εχει δικιο?ας εχει.τη στιγμη που υποστηριζεις αυτο που πιστευεις για οποιοδοιποτε θεμα,εισαι ο ποιο σωστος απολους τους σωστους μαζι.εχε αρχιδια.


κοιταω φωτογραφιες μας..μακαρι να μπορουσα να χωθω μεσα τους,και να βρεθω ξανα σε μια απο εκεινες τις στιγμες μας.τις χαρουμενες,χωρις ενοιες και προβληματα.βεβαια αυτο λεω τωρα,προβληματα ειχαμε και τοτε,αλλα ειχαμε ο ενας τον αλλον.το λενε εξαλλου και τα προσωπα μας στις εικονες,χαμογελαστα και με βλεματα σιγουριας ο ενας διπλα στον αλλον,λιγο ζαλισμενοι απτο αλκοολ,αυτο που πιναμε μαζι,οχι αυτο που πινω εγω τωρα μονη μου.τοτε βιαζομουν να φυγω,το θυμαμαι,ειχα την λαχταρα να ξεφυγω απο τα παντα,και απο σας μερικες φορες..ισως κι απο εμενα τον ιδιο.σας ευχαριστω για τις υπεροχες μερες,τις μεθυσμενες νυχτες και τις πανεμορφες αναμνησεις


Zeit ist verschwindet sie..

2 χρονια και 4 μηνες.περασαν 2 χρονια και 4 μηνες απο τη μερα που σε γνωρισα.εκεινο το απογευμα του οκτωμβρη.τις τελευταιες μερες το μυαλο μου στριφογυρναει σε εκεινες τις αναμνησεις.δεν ξερω γιατι.ενα χρονο και 5 μηνες εχω να μαθω νεα σου.να ακουσω τη φωνη σου η εστω να σε νιωσω λιγο κοντα μου με ενα email.τιποτα.ειναι σκληρο να ξερω οτι ζουμε στην ιδια πολη,κατω απο τα ιδια φωτα,αναπνεουμε τον ιδιο αερα,κιομως δεν εισαι εδω.το ειχα παρει αποφαση τοσο καιρο.μονο αυτες τις τελευταιες μερες γυρισε παλι η εικονα σου στο μυαλο μου,και επιασα μερικες φορες τον εαυτο μου ασυνειδητα να σε ψαχνει αναμεσα στα προσωπα των αλλων στο μετρο.αναρωτιεμαι τι να κανεις,αν εισαι καλα,αν η ζωη σου ειναι οπως την ηθελες.αν γιορταζεις σημερα..εγω παντως ναι,απο τη μερα που σε γνωρισα δεν σταματησα στιγμη να γιορταζω.ακομα και τωρα που εχεις χαθει.ποιος ξερει,ισως μια μερα να σε ξανασυναντησω στα ονειρα μου.


21:10 personal note

5 ωρες στη δουλεια ημουν χαμενη.ταξιδευα εδω και εκει.σκεφτομουν τους φιλους μου,την οικογενεια μου,την πολη μου.ξαφνικα μου ελειπαν ολοι και τα παντα.οταν σχολασα χιονιζε.με το που βγηκα απτην πορτα εσκασαν με φορα στο προσωπο μου εκκατο διακοσιες παγωμενες νιφαδες.εβαλα μουσικη στο τερμα και περπατησα με γρηγορο βημα πρως το μετρο.εκκατονταδες ανθρωποι γυρω μου αλλα ενιωθα πως ειμαι μονη,εγω και η μουσικη μου,στον παλιο μισοκατεστραμενο σταθμο του Merhringdam.ηταν απο εκεινες τις στιγμες που ευχεσαι να ησουν ολομοναχος σε μια εγκαταλελειμμενη πολη.οι σκεψεις με σκοτωναν.δεν ηθελα να παω σπιτι,δεν ηθελα να δω κανεναν.το κρυο και το χιονι ομως δεν βοηθουσαν την κατασταση.μπηκα σπιτι και δεν μιλησα σε κανεναν."πως πηγε η δουλεια"-"ειχε κρυο εξω" τι σας νοιαζει,σκεφτηκα.απαντησα παρολα αυτα κουνοντας καταφατηκα το κεφαλι,με ενα βλεμα σε φαση "μην τολμισεις και ρωτησεις τιποτα αλλο,δεν εχω ορεξη"
στο meeting του σπιτιου μιλαγαν για ωρα για διαφορα παρτυ που θελουν να οργανωσουν-διορθωση -θελουν να οργανωσουμε.μιλουσαν στα γερμανικα.παρολο που καταλαβαινω τα παντα,εκανα πως δεν καταλαβαινα και πηγα να παρω μια μπυρα,απλα για να γλιτωσω 3 λεπτα απτο μπλαμπλα τους,δεν με ενδοιαφερει τιποτα,δεν θελω να κανω κανενα παρτυ ουτε να συμμετεχω σε καμια σκατο συγκεντρωση της αντιφα.δεν με νοιαζει.
ανεβαινοντας πανω η μυρωδια του μπαφου εφτασε στη μυτη μου πριν καν μπω στη κουζινα.την σιχαινομαι.αλλα αυτα εχει η ζωη με συγκατικους.σιχαινομαι τα τσιγαρα τους σιχαινονται τη μουσικη μου-αλλα επιβιωνουμε.θελουν να φτιαξουν γλυκα για την ημερα του αγιου βαλεντινου-σημερα ειναι?ουτε καν το πηρα χαμπαρι.που την βρισκουν την ορεξη.εξαλλου το  να εισαι ερωτευμενος ειναι ηλιθιο και ανουσιο,γιατι ο αλλος δεν θα ειναι ποτε ερωτευμενος μαζι σου.ετσι παει,ο ερως υπαρχει στον ερωντα,οχι στον ερωμενο-οπως ειπε και ο Πλατωνας.παρολα αυτα θα βοηθησω στα γλυκα,οχι τιποτα αλλο,επειδη θελω να φαω.το αφεντικο δεν μας αφηνει να τρωμε στη δουλεια,αν και ολο και κατι τσιμπαω οταν ετοιμαζω τα πιατα.και πως ζηλευω ωρες ωρες αυτους που καθοντε εξω με τους φιλους η το τερι τους και περιμενουν να φανε ησυχοι το φαγητο τους,γιατι να μην ειμαι στη θεση τους και να ειμαι εδω στην σκατοκουζινα-σκεφτομαι.δεν γαμιεται ,λεω,και εκει να ημουν παλι κατι αλλο θα μου ελειπε.Ισως δουλεια!

ο κριστοφ με καλεσε στο δωματιο του για ταινια.μενει στον τεταρτο και εγω στον πρωτο.λιγο μακρια.αλλα παω συχνα και βλεπουμε διαφορες ταινιες και σειρες και τρωμε πατατακια με καφτερη σαλτσα μεχρι να σκασουμε,και μετα τρωμε haribo.η μαμα λεει να μην τρωω γιατι χαλανε τα δοντια πιο πολυ απο οτιδιποτε αλλα εγω δεν μπορω να μην τρωω.haribo macht kinder froh εξαλλου!σημερα ομως δεν εχω ορεξη να παω,δεν εχω ουτε πατατακια ουτε haribo.θελω μονο να πινω σιγα σιγα την μπυρα μου και να μιλαω εδω στον καλυτερο μου φιλο,τον μαικροσοφτ γουορντ παντ.δεν θελω να δω κανεναν.με κουρασαν ολοι.με κουρασε και ο καιρος.το χιονι ειναι πανεμορφο,αλλα φιλε μου τιποτα δεν συγκρινεται με τον ηλιο.ηλιε γυρνα πισω,το βερολινο σε χρειαζεται...

Montag, 13. Februar 2012

✖”Ο,τι μαθαινεις χωρις βια,ευκολα το ξεχνας”✖


σε μυριζω στον αερα του χειμωνα

η γευση του κρασιου μου θυμιζει εσενα,η μυρωδια του καπνου μου θυμιζει εσενα,τα σκοτεινα δρομακια τη νυχτα μου θυμιζουν εσενα.ακομα σε ψαχνω.σε μια πολη που νιωθω νεκρη μακρια σου.ψαχνω τα ματια σου στα ματια των αλλων,ειμαστε τοσο κοντα το νιωθω καθε μερα ειναι μια νεα ελπιδα οτι θα σε ξαναδω,καπου εκει στα μερη που συχναζαμε μαζι καπου αναμεσα στον κοσμο στα χαμηλωμενα φωτα των μπαρ.μερικες φορες μπορω να νιωσω το χαμογελο σου αλλες φορες ξεχναω οτι υπαρχεις αλλα η ζαλη του αλκοολ μου το ξαναθυμιζει,και καπου εκει αναμεσα στο τωρα και στο τοτε σε αναζητω.περιμενω ακομα.καποτε μου ειπες οτι θα χαθεις και δεν σε πιστεψα,και τωρα θελω να γυρισω σε εκεινη τη στιγμη για να αλλαξω τα παντα απλα με το να μη σε αφησω να το πεις ποτε.και συνεχιζω να θελω πισω εκεινες τις στιγμες παρ'ολο που ξερω οτι τιποτα στον κοσμο δεν ειναι πιο μακρια απο το χτες


memory is always more beautiful than reality


Γιατι φοβαμαι που ακομα μεγαλωνω

Το μελλον.οταν το σκεφτομαι με πιανει ενας πονος στο στομαχι.Και εσενα σε τρομαζει, το ξερω.Δεν φταις εσυ ομως,φταιει ο τροπος που σε μεγαλωσαν,ο τροπος που σε εμαθαν να σκεφτεσαι.
Πρεπει να τελιωσεις το σχολειο,για να βαλεις ενα χαρτι στον τοιχο, πρεπει να πας πανεπιστημιο για να κανεις τους γονεις σου περηφανους και για να εχεις την ελπιδα οτι θα εξασφαλισεις το μελλον σου.μετα πρεπει να βρεις μια αξιοπρεπη δουλεια,να ξυπνας καθε  μερα στις 7 και 20, να πινεις τον καφε σου με 2 κουταλιες ζαχαρη γιατι ετσι σε εμαθαν.να δουλευεις 8 ωρες για να παρεις το αυτοκινητο με το οποιο θα πηγαινεις στη δουλεια για να παρεις σπιτι. να κανεις 2 παιδια που θα τα στηλεις σε μαθηματα ζωγραφικης,μουσικης,αγγλικων γερμανικων γαλλικων μπασκετ και βολλει.να τους  αγορασεις και 2 υπολογιστες και ενα paystation και αργοτερα 2 iphone.
να συνεχιζεις να δουλευεις για ολα αυτα να νομιζεις οτι εισαι ελευθερος και ευτιχισμενος..οτι εχεις καταφερει στη ζωη σου οτι ηθελες και ονειρευτηκες.Γυρναω παλι στο τωρα.σιγουρα αυτο που διαβασες δεν σου αρεσε,αλλα ειχε μια αισθηση σιγουριας και ασφαλειας,για το μελλον σου.Δεν ειναι ομως αυτο το ονειρο σου τωρα, ειναι? 
Θελεις να ταξιδεψεις να μετακομισεις στο εξωτερικο, να κανεις παρτυ, να γνωρισεις κοσμο και μερη,να ασχολιθεις με την τεχνη,να ερωτευτεις,να μη δουλευεις σαν σκυλι,να κανεις τρελες και να πινεις με φιλους σε ενα βανακι γυρνωντας τον κοσμο..αλλα περιμενεις πρωτα να τελιωσεις το σχολειο,και μετα να παρεις το πτυχιο των αγγλικων,μετα της σχολης σου,το διπλωμα οδηγησης,και μετα θα ξυπνησεις μια μερα με παιδι και μια βερα στο δαχτυλο σου.Και θα ειναι ηδη πολυ αργα.Και ολα αυτα ειναι ενας κυκλος,γιατι θα συνεχισεις να εχεις ονειρα.που ποτε δεν θα πραγματοποιησεις,πραγματοποιεις τα ονειρα των αλλων,νομιζοντας οτι ειναι δικα σου,και δεν σε πειραζει,γιατι νιωθεις ασφαλεια και σιγουρια,και σε ρωταω τωρα,ασφαλεια η ελευθερια?
Γιατι ξερεις πολυ καλα,οτι αυτα τα δυο, δεν πανε ποτε μαζι..
φανταστηκες ποτε τη ζωη σου χωρις εσενα?οτι εγινε, οτι ειναι να γινει, το φανταστηκες ποτε χωρις εσενα?τι κι αν
δεν υπηρξες ποτε?η ζωη ειναι μια παροδικη κατασταση που εχει μονιμη λυση.η ζωη, ειναι απολιτως γραμμικη και μη
αναστρεψιμη.ειναι μια μπαλα που κατρακυλα και στον δρομο της περνει μαζι οτι βρει.μερικες φορες περνει και αλλες
απλα καταστρεφει.θυμασαι πως ηταν να νιωθεις ελευθερος? πως ηταν να νιωθεις ατρωμητος? τοτε που δεν ειχες ακομα την
αισθηση του φοβου και του ανχους. τοτε που ξυπναγες με ενα χαμογελο και κοιμοσουν με το ιδιο χαμογελο. τοτε που ο
κοσμος φανταζε παιδικη χαρα.σου λειπουν ολα αυτα το ξερω.ο μεγαλυτερος πονος ξερεις ποιος ειναι?να ακους εξω απτο
παραθυρο σου τα παιδια που παιζουν.να νιωθεις μεσα σου την ελευθερια τους την χαρα  και την αθωωτητα τους.τα εχεις
χασει αυτα εδω και καιρο/και ξερεις οτι ποτε δεν θα ειναι πια δικα σου. και ζηλευεις, ζηλευεις την ευτιχια των
μικρων παιδιων, δεν ξερουν ακομα τι παει να πει φοβος..


Sonntag, 12. Februar 2012



Zeit ist verschwindet sie, die Zeichen sie schwinden ob es reicht sie zu finden bevor wir weiter erblinden!!!!!!!!!!!


ο φοβος του πονου ειναι πιο δυνατος απο τον ιδιο τον πονο

zucker

im one of the rote insel psychos :)
I drink beer 4 breakfast.i cook all the time with jack daniels.i never wake up in the mornings.i love dogs more than humans.i live in the most beautiful kiez of west berlin.i am one of the trinkteufel's flipper junkies. i throw fruits from the window to the S-bahn.i like drawing dicks in the snow.i drink mexicana more than water.my name is in all the toilettes of berlin.sternburg is my best friend.i love the rum punch of tommy haus.when i get lost i follow the fernsehturm and i can stay in watergate for 3 days-nice to meet you