A serbian film

Είσαι νέος ταλαντούχος σκηνοθέτης σε μια μικρή κινηματογραφικά χώρα όπως η Σερβία και θέλεις να κάνεις το μεγάλο μπαμ. Έχεις δύο επιλογές, προσπαθείς για χρόνια να μαζέψεις τα λεφτά και το cast που επιθυμείς ώστε κάποτε να γίνει το όνειρό σου πραγματικότητα, ή παίρνεις το ρίσκο και γυρίζεις μια ταινία με τον τον γενικό τίτλο A Serbian Film, και για περιεχόμενο αφήνεις τα πιο διεστραμμένα ένστικτά σου ελεύθερα με σκοπό να σοκάρεις όσο το δυνατόν περισσότερο, και αυτόματα το όνομά σου βρίσκεται στα στόματα όλου του πλανήτη. Ο Srdjan Spasojevic διάλεξε το δεύτερο.
Ο Milos, ένας πρώην διάσημος πορνοστάρ, έχει αφήσει αυτή τη ζωή πίσω, έχει κάνει οικογένεια αλλά τα πράγματα δε παν καλά αφού τα βγάζει πέρα δύσκολα οικονομικά και αναπολεί τις “μέρες δόξας” χωρίς όμως να θέλει να γυρίσει στο επάγγελμα. Μέχρι που έρχεται μια πρόταση που θα τον αναγκάσει να αλλάξει γνώμη. Μια τελευταία υπερπαραγωγή με τεράστια αμοιβή αλλά με πολλά σκοτεινά σημεία. Δε ξέρει τίποτα για το “σενάριο” και η υπέρογκα μεγάλη αμοιβή του προκαλεί ενδοιασμούς όμως η εξασφάλιση της ζωής του γιου του τον αναγκάζει να δεχτεί. Τα γυρίσματα ξεκινάνε και μαζί τους και η απόλυτη διαστροφή…
Η ισορροπία ανάμεσα στο σκληρό πορνό, snuff film, και διεστραμμένος εφιάλτης χάνεται πολλές φορές. Και προφανώς όχι κατά λάθος αφού ο ο βιασμός ανηλίκων, η νεκροφιλία, και κυρίως ο λόγος του μεγάλου ντόρου, ο βιασμός νεογέννητου δεν μπήκαν στη ταινία κατά τύχη. Σοκ μετά από σοκ μετά από σοκ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό ώστε να νοιώθεις ότι η απλή σκηνή από πορνό που είδες στην εισαγωγή ήταν…τα αρκουδάκια της αγάπης.
Κάπου εδώ πρέπει να μπει ένα μεγάλο όμως, που ξεχωρίζει τη ταινία από ένα απλό πυροτέχνημα. Όλα τα παραπάνω, παρά το προφανή λόγο σοκαρισμού έχουν πραγματικό λόγο παρουσίας αφού στην ίδια ψυχολογική κατάσταση με το θεατή, βρίσκεται και ο πρωταγωνιστής καταφέρνοντας μας πραγματικά να συμπάσχουμε με τον Milos και τις όποιες διαστροφές περνάνε μπροστά από τα μάτια του. Το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι τεχνικά, το μη-σοκαριστικό κομμάτι της ταινίας είναι ιδιαιτέρως ποιοτικό με πολύ καλή σκηνοθεσία, πολύ πετυχημένη χρήση των flashbacks και το παιχνίδι με τα μπρος-πίσω στο χρόνο με τη βοήθεια των έντονων χρωματισμών αλλά και η ερμηνεία του πρωταγωνιστή που νοιώθεις ότι πραγματικά βρίσκεται…down the rabbit hole και η μόνη λύση είναι το νεμεσιακό φινάλε.
Τελικά φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης τα κατάφερε, παρουσιάζοντας ένα πραγματικό trash, έβαλε την ταινία του σε πολλά φεστιβάλ δημιουργώντας τεράστιο ντόρο γύρω από το όνομά του, ενώ ταυτόχρονα έδειξε ότι έχει την καλλιτεχνική ποιότητα για κάτι πιο…φυσιολογικό στο μέλλον. Τη ταινία δε μπορώ να τη προτείνω σε κανέναν casual ταινιόφιλο γιατί απλά θα δουν υπερβολικά πολλά τα μάτια σας μέχρι να αρχίσετε να εκτιμάτε ότι τέλοσπάντων έχει να επιδείξει το Serbian Film.\

του Αλέξη Κυριαζή

the superbox of secrets