A serbian film

Είσαι νέος ταλαντούχος σκηνοθέτης σε μια μικρή κινηματογραφικά χώρα όπως η Σερβία και θέλεις να κάνεις το μεγάλο μπαμ. Έχεις δύο επιλογές, προσπαθείς για χρόνια να μαζέψεις τα λεφτά και το cast που επιθυμείς ώστε κάποτε να γίνει το όνειρό σου πραγματικότητα, ή παίρνεις το ρίσκο και γυρίζεις μια ταινία με τον τον γενικό τίτλο A Serbian Film, και για περιεχόμενο αφήνεις τα πιο διεστραμμένα ένστικτά σου ελεύθερα με σκοπό να σοκάρεις όσο το δυνατόν περισσότερο, και αυτόματα το όνομά σου βρίσκεται στα στόματα όλου του πλανήτη. Ο Srdjan Spasojevic διάλεξε το δεύτερο.
Ο Milos, ένας πρώην διάσημος πορνοστάρ, έχει αφήσει αυτή τη ζωή πίσω, έχει κάνει οικογένεια αλλά τα πράγματα δε παν καλά αφού τα βγάζει πέρα δύσκολα οικονομικά και αναπολεί τις “μέρες δόξας” χωρίς όμως να θέλει να γυρίσει στο επάγγελμα. Μέχρι που έρχεται μια πρόταση που θα τον αναγκάσει να αλλάξει γνώμη. Μια τελευταία υπερπαραγωγή με τεράστια αμοιβή αλλά με πολλά σκοτεινά σημεία. Δε ξέρει τίποτα για το “σενάριο” και η υπέρογκα μεγάλη αμοιβή του προκαλεί ενδοιασμούς όμως η εξασφάλιση της ζωής του γιου του τον αναγκάζει να δεχτεί. Τα γυρίσματα ξεκινάνε και μαζί τους και η απόλυτη διαστροφή…
Η ισορροπία ανάμεσα στο σκληρό πορνό, snuff film, και διεστραμμένος εφιάλτης χάνεται πολλές φορές. Και προφανώς όχι κατά λάθος αφού ο ο βιασμός ανηλίκων, η νεκροφιλία, και κυρίως ο λόγος του μεγάλου ντόρου, ο βιασμός νεογέννητου δεν μπήκαν στη ταινία κατά τύχη. Σοκ μετά από σοκ μετά από σοκ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό ώστε να νοιώθεις ότι η απλή σκηνή από πορνό που είδες στην εισαγωγή ήταν…τα αρκουδάκια της αγάπης.
Κάπου εδώ πρέπει να μπει ένα μεγάλο όμως, που ξεχωρίζει τη ταινία από ένα απλό πυροτέχνημα. Όλα τα παραπάνω, παρά το προφανή λόγο σοκαρισμού έχουν πραγματικό λόγο παρουσίας αφού στην ίδια ψυχολογική κατάσταση με το θεατή, βρίσκεται και ο πρωταγωνιστής καταφέρνοντας μας πραγματικά να συμπάσχουμε με τον Milos και τις όποιες διαστροφές περνάνε μπροστά από τα μάτια του. Το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι τεχνικά, το μη-σοκαριστικό κομμάτι της ταινίας είναι ιδιαιτέρως ποιοτικό με πολύ καλή σκηνοθεσία, πολύ πετυχημένη χρήση των flashbacks και το παιχνίδι με τα μπρος-πίσω στο χρόνο με τη βοήθεια των έντονων χρωματισμών αλλά και η ερμηνεία του πρωταγωνιστή που νοιώθεις ότι πραγματικά βρίσκεται…down the rabbit hole και η μόνη λύση είναι το νεμεσιακό φινάλε.
Τελικά φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης τα κατάφερε, παρουσιάζοντας ένα πραγματικό trash, έβαλε την ταινία του σε πολλά φεστιβάλ δημιουργώντας τεράστιο ντόρο γύρω από το όνομά του, ενώ ταυτόχρονα έδειξε ότι έχει την καλλιτεχνική ποιότητα για κάτι πιο…φυσιολογικό στο μέλλον. Τη ταινία δε μπορώ να τη προτείνω σε κανέναν casual ταινιόφιλο γιατί απλά θα δουν υπερβολικά πολλά τα μάτια σας μέχρι να αρχίσετε να εκτιμάτε ότι τέλοσπάντων έχει να επιδείξει το Serbian Film.\

του Αλέξη Κυριαζή

the superbox of secrets

facts

You can't write the number '6' while making clockwise circles with your leg.

Blue color has a calming effect. It releases calming hormones in the brain. Therefore many big co. like Twitter, Facebook Skype etc are blue

43% of the people use 'Google' as a search engine & the other 57% of people use it to check if their Internet is connected or not.

At 12 minutes, 12 seconds, 12 o' clock on December 12th. The time will be 12:12:12, 12/12/12. This will not happen again before 2112.

The Hunger Games has 3 books. 23 people die each year in the games. There are 12 districts. The movie came out 3-23-12. Coincidence?

A can of Diet Coke floats, while a can of regular Coke sinks.

If you stop getting thirsty, you need to drink more water. For when a human body is dehydrated, its thirst mechanism shuts off.

Chewing gum while peeling onions will keep you from crying.

According to research, more money is spent each year on alcohol and cigarettes than on Life insurance.

If one spells out numbers, they would have to count to One Thousand before coming across the letter "A".

Even a small amount of alcohol placed on a scorpion will make it go crazy and sting itself to death.

The first person that you think of in the morning is either the cause of your happiness or the cause of your pain.

You will spend more time installing Adobe Flash Player updates than actually using Adobe Flash Player.

The 3 most common lies on the internet: 1. I have read and agree to the terms of service 2. Status: offline. 3. Yes, I am over 18 years old.

"Taumatawhakatangihangakoauauotamateapokaiwhenuakitanatahu" is the longest place name in the world. It's , close to Porangahau, New Zealand.

Coca-Cola would be green if colouring weren’t added to it.

If you keep a goldfish in the dark room, it will eventually turn white.

Without that little voice in your head you wouldn't be able to read this.

we are all pirates here

When you decide to die, little things begin to happen. You stop looking both ways before you cross the street, you start answering the door without asking who’s there. You don’t hold onto the railing when you go down the escalator, you don’t buckle your seat belt. You play with matches. You smoke, and breathe it in, actually praying it will make a difference. Deciding to die is actually almost nice, in a way. You stop caring. Even if you are not pro-actively looking for ways to kill yourself, you stop looking for ways to survive.

ηρθε η ανοιξη.ο ηλιος λουζει την κουζινα μου καθε προι και τα ξερα δεντρα εξω απτα παραθυρα μου αρχισαν να ανθιζουν.σημερα πεταξα ολα τα πουλοβερ μου σε μια βαλιτσα,τα αποχαιρετησα και ενιωσα οτι για τους πομενους μηνες δεν θελω να τα ξαναδω.ποτε δεν μου ελειπε το καλοκαιρι,ποτε οπως τωρα.θελω να βαλω ενα λευκο tshirt,τα rayban, να παρω ενα μπουκαλι jack και να αραξω ολη μερα στο παρκο.και να μην κανω τιποτα.αυτο θελω μονο,τιποτα αλλο.

αααλη μια ομορφη μερα κ ο ηλιος καιει σαν πουστης

και εγω δουλευω

hahaha fuck it ill be fine!

ονειρα

μου φανηκε αρκετα συγκινητικο.

φωτογραφιες απο στρατιωτικους των ΗΠΑ γνωριζοντας ή αποχαιρετωντας τα μικρα παιδια τους.

"According to Greek Mythology,humans were originally created with  four arms,four legs and a head with two faces.Fearing their power Zeus split them into two separate parts,condemning them to spend their lives in search of their other halves."

19:00μμ

Ξυπνησα νιώθοντας ενα βαρος στην κοιλια μου.σαν καποιος να καθοταν πανω μου την  ωρα που κοιμομουν.ημουν τελειως ξυπνια τωρα αλλα δεν μπορουσα να σηκωθώ, το βαρος δεν εφευγε,προσπαθουσα να το διώξω ,αυτο,οτι κι αν ηταν,τραβωντας το με τα χερια μου.ηταν σαν καποιος να μην ηθελε να σηκωθώ, σαν καποιος να προσπαθουσε να με σκοτωσει στον υπνο μου.

χτυπησε το κινητο μου.ημουν στο άλλο κρεβατι εκεινο στη γωνια,οχι στο δικο μου.ηταν το τηλεφωνημα που περιμενα.το σηκωσα ανυπόμονα και αρχισα να μιλαω δυνατα.ο συγκατοικος μου ξυπνησε και αρχισε να μου φωναζει νευριασμενα.τον ειχα ξυπνησει με τις φωνες μου.εκλεισα το κινητό και του ζητησα συγνωμη αλλα ηταν ακομα εξαλλος μαζι μου και μου ελεγε πως αυτο γινεται καθε φορα.εφυγα απτο δωματιο και μπηκα στο μπανιο.κοιταξα το προσωπο μου στον καθρεφτη.πισω μου υπηρχαν σε ολον τον τοιχο μοβ φωτακια,σαν αυτα που εχουν εξω απο τα φαστφουνταδικα.ο καθρεφτης ηταν τοσο θολος που με το ζορι εβγαζα ακρη.
διψαγα πολυ.στην κουζινα ειχε κοσμο αλλα δεν ξερω ποιοι ηταν.δεν θυμαμαι.πηρα ενα μεγαλο ποτήρι απο αυτα της μπυρας και ανοιξα τη βρυση,περιμενα λιγα δευτερολεπτα να κρυωσει το νερο.το ηθελα παγωμενο.διψαγα πολυ. αρχισα να γεμιζω το ποτήρι και τοτε το νερο αρχισε να βγαινει καφε.καφε της βρομιας,αηδιαστικο.ρωτησα τι επαθε η βρυση.καποιος γελωντας μου ειπε πως αυτο γινετε εδω και καιρο. ξαναπροσπαθησα ,ξανα και ξανα αλλα εκει που αρχισε να γεμιζει το ποτήρι το νερο μετατρεποταν σε λασπη.θεε μου διψαγα τοσο

το κινητό μου δεν ξαναχτυπησε.ηληθια!γιατι το ειχα κλεισει τοσο βιαστικα.ηταν ακριβως το τηλεφωνημα που περιμενα.ο πονοκεφαλος δεν φευγει με τιποτα.τουλαχιστον σταματησα να διψαω.η κουζινα ειναι άδεια τωρα. γραφω ,γραφω ασταματητα.διαφορα σημεια του σωματος μου πονανε αλλα δεν ξερω γιατι.θυμαμαι ελαχιστα απο το χτες.που να ειναι ,πως να νιωθει.για μια στιγμη σκεφτομαι να παω επανω να τον δω αλλα δεν ειμαι σιγουρη.φοβαμαι λιγο την αντιδραση.δραση-αντιδραση.μπράβο σελινα.σκεφτομαι.εκεινη τη στιγμη ανοιγει η πορτα,αυτα τα κλασματα δευτερολεπτου πριν δω ποιος ειναι μοιαζουν με ωρες.ελα εδω,μου λεει και με αγκαλιαζει. ας το ξεχασουμε.γαμησετο. ναι ,λεω σχεδον ψιθυριστα.

και ναι λοιπον σημερα ηταν η πρωτη μερα της ανοιξης. σημερα μετα απο εξι ολοκληρους μηνες αραξαμε στο πεζοδρομιο με μπυρες και τον ηλιο να χτυπαει  τα προσωπα μας.τα πουλια αρχισαν να κελαηδάνε καθε πρωι και τα δεντρα σιγα σιγα να ανθιζουν.ολο το σπιτι γιορταζε απτο πρωι στο πεζοδρομιο με μεθυσμενα χαμογελα. και ναι επιβιωσαμε τον χειμωνα του βερολινου. ανοιξη καλως ηρθες!!

THERES NO FEELING LIKE THE ONE, TO DRINK A BEER IN THE SUN,TO BE WITH PEOPLE THAT YOU LOVE,AND TO FEEL FREE!

λιγα πραγματα για τη ζωη στη γερμανια.

τον τελευταίο καιρο ακουω και διαβαζω απο πολλους οτι θελουν να ερθουν γερμανια να ζησουν,να βρουν δουλεια και σπιτι μιας και στην ελλαδα τα πραγματα ειναι οπως ειναι.οπως  πιστευα και εγω λιγο πριν ερθω εδω, ετσι πιστευουν και ολοι πως τα παντα ειναι πιο ευκολα, να βρεις σπιτι, δουλειες υπαρχουν,η χωρα εχει χρημα,τα παντα ειναι πιο φτηνα, το κρατος σου δινει επιδομα κλπ κλπ
μενω λοιπον Βερολινο εδω και 7 μηνες.και τα παρακατω ειναι καποια απο τα πραγματα που εχω δει και εχω βιωσει εδω,και ειναι λιγακι διαφορετικα απο αυτα που ειχα και εχετε στο μυαλο σας.

 

 ηρθα λοιπον εδω με μια ζωντανια και μια αισθηση οτι ολα θα κυλησουν ευκολα και καλα.τους πρωτους 2 μηνες εψαχνα σπιτι.το πρωτο που καταλαβα ηταν οτι τα ενοικια ηταν απιστευτα υψηλα.για ενα δωματιο (γκαρσονιερα που λεμε εμεις) ζήταγαν το λιγοτερο 400 ευρω. το σπιτι των γωνιων μου στην αθηνα ειναι πανω απο 100 τετραγωνικα και το ενοικιο ειναι 500!  επαθα ενα πρωτο μικρο σοκ. βρηκα ευκολα δουλεια μεσω μιας φιλης σε ενα ελληνικο εστιατοριο,ημουν πολυ τυχερη σε αυτο το θεμα. τα λεφτα δεν ηταν καλα και οι ωρες λιγες αλλα για αρχη κατι ηταν και αυτο. εδω στο Βερολινο το καλο ειναι οτι βρίσκεις δουλεια ακομα και αν δεν μιλας τη γλωσσα.αν μιλας καλα αγγλικα και καποια βασικα γερμανικα ειναι πολυ ευκολο,το θεμα ειναι οτι τα λεφτα που παίρνεις ειναι πολυ λιγοτερα απο τα λεφτα που παίρνει αυτος που μιλαει τη γλωσσα! το επομενο πραγμα μου σιγα σιγα καταλαβα ηταν οτι για να παρεις σπιτι,πρεπει να εχεις anmeldung, να εισαι δηλαδη γραμμένος στο δημαρχειο οτι μενεις Βερολινο,για να το κανεις αυτο πρεπει να εχεις συμβολαιο σπιτιου!δηλαδη για να εχεις σπιτι,πρεπει να κανεις anmeldung,και για να κανεις anmeldung,πρεπει να εχεις σπιτι! (?!?)

πες λοιπον οτι τα κανεις ολα αυτα με καποιον τροπο.κανεις τα χαρτια σου και βρισκεις και σπιτι.το επομενο hardcore πραγμα ειναι οτι για να νοικιασεις ενα σπιτι σου ζητανε,οπως και στην ελλαδα,μια εγγυηση. μονο που εδω η εγγύηση ειναι κανα χιλιαρικο.αν τα εχεις αυτα τα λεφτα στην ακρη τοτε οκ.αν οχι τοτε παμε παλι στο μερος της δουλειας.
υπαρχει βεβαια και η εναλλακτικη λυση της συγκατοικησης.σχετικα φτηνο δωματιακι σε σπιτι με αλλα ατομα. αυτο ειναι πιο ευκολο μιας και δεν χρειάζεται να κανεις συμβολαιο στο ονομα σου και η εγγύηση ειναι συνηθως πιο μικρη.το θεμα ειναι, οτι αυτος που εχει το σπιτι και ουσιαστικα ψαχνει για συγκατικους,εχει και καποιες απαιτησεις. οι περισσοτεροι θελουν κοπελες,καποιοι δεν θελουν με τιποτα ζευγαρια,δεν θελουν κατοικιδια,θελουν να εισαι αντικαπνιστης,μερικοι βαζουν ακομα και οριο ηλικιας(!) κλπ κλπ. και σορυ κιολας αλλα εγω προσωπικα δεν θα πληρωνω 300 ευρω για να μενω σε ενα σπιτι με συγκατοίκους και να μην μπορω να καπνισω στο ιδιο μου το δωματιο!

ας αφησουμε λοιπον το θεμα του σπιτιου και παμε στο πολυφημο θεμα του επιδόματος! ω ναι ολοι οι γερμανοι ζουν και βασιλεύουν με τα λεφτα του κρατους.μερικοι απο αυτους δεν χρειάστηκε ποτε να δουλεψουν στη ζωη τους και ισως και να μην χρειαστει. εκτος απο τα λεφτα (συνηθως 600 ευρω αλλα καποιες φορες αναλογα) που παίρνουν απτο jobcenter, παίρνουν επίσης και επίδομα κατoiκιας,δηλαδη τους πληρωνουν το σπιτι,και extra επίδομα για επίπλωση του σπιτιου! τι αλλο θελεις! και το θεμα ειναι οτι αυτα τα λεφτα δεν τα δικαιούται μονο ο γερμανος, αλλα οποιοσδήποτε ειναι κατοικος βερολινου. μονο που τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα. τιποτα δεν  ειναι τζαμπα και ιδικα τα λεφτα του κρατους! για να παρεις αυτα τα λεφτα,σε ελέγχουν πληρως,ξερουν τα παντα για σενα,ελενχουν τη ζωη σου ,κατι σαν να εχεις το FBI στον κωλο σου. άπειρη χαρτουρα και τρεξιμο. για να κανεις τα χαρτια για το επίδομα πρεπει να μιλήσεις γερμανικα,κανεις μα κανεις δεν θα σε εξυπηρετήσει στα αγγλικα.πρωτο. δευτερο δεν πρεπει να φαίνεται πουθενα οτι εχεις εστω και καποια χρηματα.για παραδειγμα εαν στον λογαριασμο της τραπεζας σου υπαρχουν ή υπηρξαν πριν καποιο διαστημα χρηματα πανω των 200-300 ευρω,δεν σου εγκρίνουν το επίδομα,μιας και τσεκαρουν ακομα και τον τραπεζικο σου λογαριασμο.και αν ειχες μια φορα λεφτα,σημενει οτι μπορεις να ξαναεχεις. επίσης εαν σου δωσουν τελικα το επιδoμα,δεν μπορεις να φύγεις απτη χωρα για παραπανω απο ενα μηνα. τρελο ε?

επίσης κατι μικρο για τα εισιτήρια των μεσων μεταφοράς. ξεχαστε τα δεν πληρωνω της ελλαδας. πρωτον τα εισιτήρια εδω ειναι πολυ ακριβα, το απλο εισιτήριο μιας διαδρομης κοστιζει 2,30 Ε. δευτερον στη γερμανια ειναι εγκλημα να μην πληρωνεις εισιτήρια και μετα την τριτη φορα που θα σε πιασουν παει δικαστικώς. ουλαλα!!!

αυτο που εχω λοιπον να σας πω μετα απο ολα αυτα. ειναι το εξης, εαν εχετε στο μυαλο σας να μετακομίσετε γερμανια,μην το κανετε εαν δεν εχετε καποιον που να μενει ηδη εδω,ειτε συγγενή ειτε φιλο.χωρις καποιον να σας βοηθησει στα πρωτα βηματα θα χαθείτε πριν ερθετε βαλτε στην ακρη αρκετα χρηματα,αυτο θα σας βοηθησει πολυ.επισεις προσπαθηστε να μαθετε λιγο τη γλωσσα,τουλαχιστον τα βασικα.στις δημοσιες υπηρεσιες θα πρεπει να ειστε πολυ τυχεροι για να βρειτε καποιον να σας μιλήσει στα αγγλικα.και αν αποφασίσετε τελικα να ερθετε,κλειστε τα εισιτηρια σας για καλοκαιρι. δεν θα θελατε να ψαχνετε σπιτι και δουλεια στους -20 βαθμους....
αυτα τα λιγα ειναι τα περιεργα της ζωης εδω,αλλα πιστεψτε με η αλλη μερια με τα καλα δεν συγκρίνετε με τιποτα απο ολα αυτα. η ομορφια της πολης, η καλοσύνη των ανθρωπων, η ευκολια της ζωης και η χαρα και η ζωντανια με την οποια ξυπνας καθε πρωι δεν συγκρίνονται με τιποτα.οσο δυσκολα και αν ειναι τα πραγματα στην αρχη κανεις σας δεν θα μετανιωσει για την αποφαση να ερθει να μεινει εδω.
καλημερα λοιπον απτο ηλιολουστο (επιτελους) Βερολινο.

γιατι σε θελω? ξερω γιατι.γιατι δεν μπορω να σε εχω.τωρα δεν μπορω ειναι πολλα στη μεση.στο ειπα κιολας οταν με ρωτησες γιατι ειμαι με αυτον και οχι με εσενα. ειναι πολλα στη μεση.δεν γινεται να ειμαστε μαζι και το ξερεις,το ηξερες και τοτε αλλα αυτο δε σε σταματησε,ουτε εμενα,γιαυτο τωρα φτασαμε εδω.να ειμαστε στο ιδιο δωματιο και να μην μπορω να αναπνευσω.να καθεσε διπλα μου και να μην μπορω να σε αγγιξω,και θελω,θελω τοσο πολυ οσο δεν φανταζεσαι. και εσυ θες το ξερω.μπορω να το δω στον τροπο που με κοιτας.με το ιδιο βλεμα που ειχες τοτε,τοτε πριν καιρο που μπορουσα να στο ανταποδοσω.ειναι στιγμες που θελω να στο πω,ποσο σε θελω.και ακομα κι αν ξερω οτι η απαντιση σου θα ειναι η ιδια,δεν μπορω.ειναι οι αλλοι στη μεση.και δεν θελω να τους πληγωσω,ουτε εσυ.ητανε λαθος απτην αρχη.το ξεραμε.αλλα τα πραγματα που ξερεις οτι δεν πρεπει να κανεις,οταν τα κανεις σου δινουν την ομορφοτερη αισθηση.ετσι δεν ειναι? το ξερεις καλα,γιατι ειμαστε ιδιοι,εγω και εσυ,ιδιοι σε τοσα πολλα.και αυτο ηταν το μεγαλυτερο λαθος μας

extrawelt

 η καινουργια μου  εμμονη .απιστευτος ηχος,μοναδικο στυλ. house-minimal με περισσοτερα minimal στοιχεια.plus απο τα καλυτερα και πιο ζωντανα live ever. ειναι απο αυτους τους ηχους που μπορεις να χαλαρωσεις,να ταξιδεψεις,να φτιαξεις ολοκληρες ιστοριες στο μυαλο σου.μουσικη για καθε περισταση και καθε ψυχικη κατασταση.για μενα απο τους καλυτερους electro Djs.  enjoy.

Scratchers Paradise

Kαι να λοιπον,εδω που επινα χαλαρα τον καφε μου αποφασισα να κανω ενα ποστ για το αγαπημενο μου tattoo studio στο Bερολινο.το ονομα αυτου Scratchers Paradise. οπως λεει και το ονομα,ειναι ο παραδεισος των "ξυστων" μιας και το βασικο στυλ ολων των σχεδιων τους βασιζετε στο Scratching,ενα νεο στυλ tattoo που κανει τα σχεδια να μοιαζουν λες και εχεις ξυσει το δερμα με τη βελονα,με βιαστικες και ανυπομονες κινησεις δημιουργωντας μια εικονα σαν παιδικη ζωγραφια.μονο που τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα οσο φαινονται μιας και για το συγκεκριμενο στυλ υπαρχουν πολυ δυσκολες τεχνικες και χρειαζεται πολυς χρονος και υπομονη για το παρακατω αποτελεσμα. να λοιπον καποιες φωτος απο εναν απτους καλυτερους artists των Scratchers Paradise, τον Sven.

 website: http://www.scratchers-paradise.de/home.html
more photos : http://www.facebook.com/scratchers.paradise

scratch@scratchers-paradise.de

«Ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο ευτυχισμένες ημέρες.» Γκόντφριντ Λάιμπνιτς

τι ειναι η ευτυχια που ολοι με τοση λυσα ψαχνουν στις ζωες τους?με τι θα ηταν ευτυχισμενος ο καθενας που παραπονιεται και που νιωθει οτι αυτα που εχει δεν ειναι αρκετα?δεν ξερω πραγματικα τι ειναι η ευτυχια.αλλα σιγουρα ευτυχισμενη ζωη δεν μπορει να εχει κανενας,γιατι η ευτυχια ειναι στις μικρες ωραιες στιγμες,οχι παντα,γιαυτο αλλωστε ειναι τοσο πολυτιμη,γιατι ειναι λιγη,και τα ωραια πραγματα ειναι παντα για λιγο.
εγω ομως ξερω με τι θα ημουν ευτυχισμενη,θελω μονο την ελευθερια ολου του κοσμου και δρομους απο ζαχαρη.

βασικα δεν πολυπιστευα ποτε στα ζωδια.τα διαβαζα που και που απο βαρεμαρα αν τυχαινε να πεσει στα χερια μου κανα περιοδικο την ωρα του μαθηματος η σε καμια αιθουσα αναμονης.και ακομα και τοτε με το που τα διαβαζα τα ξεχναχα και δεν εδινα ποτε σημασια.ελα ομως που μια μερα ανακαληψα το stardome,και η αποψη μου αλλαξε μιας και οτι γραφει για το ζωδιο μου,τις περισσοτερες αν οχι ολες τις φορες, πεφτει παντα 100% μεσα! ειναι ρε παιδι μου σαν να το εγραψα εγω.καποιες φορες με τρομαζει κιολας το πως καποιος αλλος ανθρωπος μπορει να μαντεψει τι νιωθεις,τι καταστασεις ζεις ακομα και να προβλεψει ψιλοπραγματα απο τις επομενες μερες που θα ερθουν.και ολος αυτος ο συνηρμος προηλθε απο αυτο που διαβασα μολις τωρα

 "έχω ένα πολύ απλό ερώτημα να σου θέσω αγαπητέ/η μου Κριέ: τι κάνεις όταν νιώθεις πως δεν ανήκεις στο περιβάλλον που σε έριξαν, όταν μιλάς άλλη γλώσσα με τους γύρω σου; Η εύκολη απάντηση είναι να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις. Η δύσκολη απάντηση είναι να μάθεις αυτή τη νέα γλώσσα. Επειδή προτιμάς την εύκολη, να σου πω πως κάνοντας το βήμα προς την εξώπορτα, μπορεί να ακούσεις από το βάθος του χώρου μία γνώριμη φωνή που έλεγες πως δε θα άκουγες ποτέ ξανά στη ζωή σου. Τώρα, θα ξαναγυρίσεις πίσω...; "

noch einfach nicht leicht

ψαχνω να βρω τα παρκα που πηγαιναμε μαζι.δεν τα βρισκω πουθενα,ειναι μεγαλη η πολη βλεπεις,και τοτε εβλεπα μονο εσενα και εμενα.τιποτα αλλο..ολα γυρω μου ηταν θολα και αδιαφορα.μονο εσυ και εγω.αλλα τωρα τρυπαω το κεφαλι μου προσπαθωντας να θυμηθω εστω και μια μικρη λεπτομερια,ενα δρομακι,ενα μαγαζι ενα ονομα,κατι.κατι που θα με φερει κοντα στα μερη που πηγαιναμε μαζι,και οταν βρεθω εκει θα ειμαι πιο κοντα σε εσενα,στις αναμνησει μας.θελω να παω σε εκεινη την παιδικη χαρα που ειχαμε ξαπλωσει πανω στην μεγαλη πλαστικη εωρα,τοτε που εγραφες με κυμωλια πανω στο μπλουζακι μου οτι ειμαι δικια σου.το εχω ακομα,δεν το εχω πλυνει απο τοτε,2μιση χρονια.η κυμωλια βλεπεις φευγει ευκολα,ακομα βεβαια με λιγη προσπαθια μπορω να διακρινω πανω του τα γραμματα σου.ακομα και αυτα κρατησαν περισσοτερο απο σενα.θυμαμαι τα παιδια να τρεχουν γυρω μας και να μας κοιτανε περιεργα.και εμεις στην εωρα να πινουμε μπυρες σαν να ηταν το σπιτι μας.βασικα ηταν κατι σαν το σπιτι μας,το σπιτι μας ηταν η πολη τοτε,θυμασε?καθε βραδυ ειχαμε και αλλη κρεβατοκαμαρα,οπου διαλεγαμε εμεις,σε οποιον δρομο σε οποιο παρκο..ζηλευα ομως τοτε οποιον κιαν εβλεπα στο δρομο,ηξερα οτι ολοι τους ειχανε ενα σπιτι,μια ασφαλια,μια πορτα να κλεισουν πισω τους τα βραδια,εγω δεν ειχα,ειχα ομως εσενα,και εσυ εμενα.στο μπλουζακι μου ακομα γραφει  MEIN . χαζο ε?

απαντηση στο ποστ "ποιος μενει στις εστιες του παντειου"

Προσφατα επεσε στα χερια μου ενα blog με τιτλο Ποιος μενει στις εστιες του παντειου.αρχισα να το διαβαζω κατευθιαν μιας και οι εστιες-ή καταληψη πλεον,ετυχε να ηταν το σπιτι μου για καποιους μηνες πριν καιρο.μου φανηκε ενδιαφερον στην αρχη αλλα οσο διαβαζα συνηδητοποιουσα οτι το κειμενο δεν ηταν και τοσο θετικο.
Ποιος μενει λοιπον στις εστιες του παντειου?δεν μενουν πρεζακια,ουτε δολοφονοι ουτε φυγαδες,ουτε τιποτα απο αυτα που εχεις στο μυαλο σου.μενουν ατομα σαν εμενα.σαν την κορη σου,τον γιο σου,τον γειτονα σου,εσενα.ατομα που δεν ετυχε να εχουν την οικονομικη ανεση να πληρωσουν ενοικιο οπως εσυ.ατομα που τους αρεσει να μοιραζονται και να γνωριζουν ανθρωπους,και να συνυπαρχουν χωρις να κλεινονται στους 4 τοιχους ενως διαμερισματος.ατομα με ιδεες,που αγωνιζονται για πραγματα που εσυ μονο παραπονιεσαι.τετοια ατομα.που επειδη τους φοβασαι,ακριβως για τους παραπανω λογους,τους αποκαλεις "περιθωριακους",για σενα ειναι οι περιεργοι,οι αστεγοι,αυτοι που προκαλουν προβληματα,αυτοι που κλεινονται πισω απτην σιδερενια πορτα και δεν τους βλεπεις ποτε.η ομορφια ομως φιλε μου βρισκεται πισω απτην ασχημια.η ζωη και ο ερωτας βρισκονται πισω απτην βαρια σιδερενια πορτα με το λουκετο.αλλα που να τα φανταστεις εσυ αυτα,αφου το καταλληλο και σωστο για σενα θα ηταν αυτοι οι ανθρωποι να μεινουν στον δρομο και οι εστιες να ανακαινιστουν για τον φοιτητη και τον καθε φοιτητη για να μην δωσει φραγκο.
Αυτο το κτηριο ομως για καποιους ειναι ΣΠΙΤΙ. δεν ειναι απλα μια στεγη για τη βροχη και το κρυο.ειναι σπιτι.οικογενεια. οπως ητανε καποτε και για μενα.και δεν ειμαι περιθωριακη,ουτε πρεζακι.εκει μεσα εζησα τις πιο ομορφες στιγμες.εκει μεσα αγαπησα,ερωτευτηκα,εκλαψα,ΕΖΗΣΑ.εκει ετρεχα οταν δεν ημουν καλα,ανεβαινα στην ταρατσα να δω το ηλιοβασιλεμα,γιατι σε αυτη τη πολη μονο απο εκει πανω μπορουσα να το δω.εκει ενιωθα ελευθερη.


"Αντιδράσεις δεν υπήρξαν, οι εγκαταστάσεις αφέθηκαν στη μοίρα τους και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.¨"
Φτασαμε εδω που φτασαμε?που δηλαδη,στο οτι καποια ατομα μπηκαν σε ενα ΕΓΚΑΤΑΛΛΕΛΗΜΕΝΟ κτηριο,το εφτιαξαν,το καθαρησαν,επισκευασαν παραθυρα πορτες μπανια κουζινες και το εκαναν σπιτι τους?και δεχονταν κοσμο που δεν ειχε στεγη?και εφτιαξαν μια οικογενεια με ατομα που αγωνιζονται και εχουν ιδεες ,και δεν βγαζουν ριζες στον καναπε μπροστα απο μια τηλεοραση? αυτο για σενα ομως ειναι "περιεργο" ετσι?
πιο περιεργο απο το να πεταξεις στον δρομο καποιον απτο σπιτι του.γιατι σπιτι δεν ειναι μονο αυτο που πληρωνεις,σπιτι ειναι αυτο που δημιουργεις και αγαπας.
ξανασκεψου λοιπον.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ.

drΛuf und drΛn

τους μισω ολους

εχεις νιωσει ποτε αυτο το συναισθημα? οτι τους μισεις ολους.ειναι το αντιθετο του "τους αγαπαω ολους" το οποιο συνηθως ειναι συνεπεια των ναρκωτικων.γιατι να τους αγαπας ολους δεν ειναι νορμαλ.εκτος αν εισαι χιπης-που ουτε αυτο ειναι νορμαλ.
αυτες τις μερες λοιπον τους μισω ολους.βλεπω στους ανθρωπους μονο τα αρνητικα,και δεν δινω καμια σημασια στα θετικα-τα οποια σιγουρα υπαρχουν.το ξερω,γιατι απο αυτα τα θετικα τους αγαπησα.τωρα δεν τους αντεχω.βλεπω παντου την υποκρισια,τη ζηλεια,την περιεργεια και τα ψυχολογικα τους προβληματα.βλεπω ατομα που θελουν να σε κανουν να νιωσεις ασχμημα με οποιον τροπο μπορουνε,οχι επειδη ειναι κακοι η σε μισουν,απλα ετσι ειναι ο χαρακτηρας τους.βλεπω ατομα που ζουνε σε καταληψεις και παλευουν χρονια τον ρατσισμο και τον φασισμο ,κι ομως μεσα τους ειναι οι μεγαλυτεροι φασιστες. ατομα που νομιζουν οτι ειναι διαφορετικοι απτους αλλους και προσπαθουν να το αποδειξουν με οποιον τροπο μπορουνε,κι ομως ειναι ιδιοι με ολους . γελαω.με ολους.αλλα δεν ξερω πλεον αν ειναι για γελια η για κλαματα.θα περασει το ξερω.ειναι απο αυτες τις κρισεις μισους,τις εχω συχνα αλλα περνανε.δεν προσπαθω και πολυ βεβαια,μερικες φορες μου αρεσει να τους μισω ολους. ειναι πιο αληθινο,πιο ειλικρινες.

Ποιος καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;

ο καπνος των τσιγαρων κανει τα ματια μου να τσουζουν.ειναι μια ησυχη νυχτα στο νησι.αν και το μπαρ στον κατω οροφο ειναι ανοιχτο σημερα,εδω επικρατει ηρεμια.η μουσικη παιζει χαμηλα.πανω στο τραπεζι 3 μπουκαλια φτηνο ουισκι.ολοι εχουν βγει.εγω δεν ειχα ορεξη να βγω σημερα.ο χειμωνας σε αυτη τη πολη με κουρασε νομιζω,θελω να περασει.

KØPI 137

σκοταδι. πολυς κοσμος και σκοταδι.new wave στο τερμα και κοσμος να χορευει.πολυ αλκοολ.εκει μεσα στον χαμο τον ειδα να περναει αλλα δεν προλαβα να του μιλησω,χαθηκε μεσα στο πληθος . το χαμηλο ταβανι και ο καπνος μου εφεραν μια αισθηση κλειστοφοβιας.δεν εδωσα σημασια.συνεχισα να τον ψαχνω με το βλεμα μου μεσα στο δωματιο.σηκωθηκα στις μητες των ποδιων μου για να βλεπω καλυτερα.τον ειδα,ετρεξα και τον αγκαλιασα.για λιγα δευτερολεπτα με κοιταζε με απορια σαν να μην καταλαβε οτι ημουν εγω,το ειχε καταλαβει ομως,ημουν σιγουρη.ειχε αυτη τη γνωριμη μυρωδια,του δρομου.
που χαθηκες? τον ρωτησα. δεν ειχε τι  να μου πει,διστασε λιγο. δεν ημουν βερολινο.εχω χασει και το τηλεφωνο σου.δεν τα παω καλα με τα εμαιλ,το ξερεις.μου ειπε.θελω να δω τον σκυλο μου, τι κανει? ειναι πολυ καλα,στειλε μου το τηλεφωνο σου και θα σε παρω.περιμενε εδω,θα ξαναρθω σε λιγο.
συνεχισα να χορευω,ενιωθα μια ανακουφιση,νομιζα πως δεν θα τον ξαναεβλεπα ποτε.και ο σκυλος μου, μου ειχε λειψει ο σκυλος μου.μετα απο λιγο ξαναηρθε και εκατσε διπλα μου,ηταν λιγο απομακρος. εγινε κατι? εκανα κατι που σε πειραξε? οχι τιποτα.απλα βαριομουν και εφυγα απτην πολη.με πηρε μια μικρη αγκαλια.αλλα οχι την ιδια αγκαλια οπως τοτε.κατι ειχε αλλαξει και το ενιωθα,ηθελα να τον ρωτησω ξανα και ξανα μεχρι να παρω μια απαντιση αλλα ηξερα οτι δεν θα μου ελεγε τιποτα και το πιθανοτερο θα ηταν να του σπασω τα νευρα. "τι κανεις" με ρωτησε στα ελληνικα. ειχα ξεχασει τελιως οτι μιλαγε λιγα ελληνικα. καλα ειμαι εσυ? "καλα.." σηκωθηκα να χορεψω, τον κοιταζα που και που.δεν με κοιταξε,ουτε μια φορα.

μαζι του ηταν ο καρστεν. ηρθε και με αγκαλιασε με ενα χαμογελο. του εδωσα να πιει απτην μπυρα μου, οπως καναμε τοτε. θεε μου ειχα να τον δω σχεδον 2 χρονια. εσκασαν στο μυαλο μου χιλιαδες αναμνησεις.ενωθα πως βρηκα την χαμενη οικογενεια μου.
επρεπε να φυγω.ηταν περασμενες 7 και το κεφαλι μου βουηζε απτην μουσικη και το αλκοολ.φευγω,χαρηκα που σε ειδα.
"εχεις χαιρετησματα απτον κριστιαν"μου ειπε. χαμογελασα. ειχα να ακουσω για αυτον πανω απο ενα χρονο. ηθελα να ρωτησω τοσα μα τοσα πολλα,αλλα κρατηθηκα. "ειναι καλα?" η φωνη μου σχεδον ετρεμε.
''ειναι πολυ καλα ναι. μπορω να του πω οτι εισαι βερολινο αν θες.΄΄
 "ναι,καντο."
τον αγκαλιασα και εφυγα.το συναισθημα ηταν περιεργο.δεν ηξερα αν ημουν χαρουμενη η οχι.νομιζω ημουν τρομαγμενη.τις επομενες μερες τις περασα πανω απτο κινιτο και κοιτωντας την σελιδα των εμαιλ μου καθε  5 λεπτα. τιποτα. οπως το περιμενα, τιποτα.
και οντως η ελπιδα πεθαινει παντα τελευταια,η ζεις και πεθαινεις και εσυ με αυτη.

Der Kopf ist frei..doch das Herz ist so schwer...es könnte leicht sein
Und es will immer mehrm...Alles ist so schnell vorbei wie die Zeit die verstreicht
Und wir machens uns auch einfach nicht leicht

• • εχε στο νου σου οτι οι ερωτες που φευγουν συνηθως εχουν παρει μαζι τους ενα κομματι απο την ζωη μας. αν επιστρεψουν το πιθανοτερο ειναι να σκοτωσουν τον ιδιο τον ερωτα και οτι εχει μεινει απ αυτον...

Αν άνοιγαν τώρα οι ουρανοί,δεν θα υπήρχαν νόμοι ούτε κανόνες. Θα υπήρχες μόνο εσύ κι οι αναμνήσεις σου....

rest in peace my brother

Χασαμε εναν φανταστικο ανθρωπο, που αν και η εμφανιση του απατουσε ηταν απο τους πιο ευαισθητους και ηρεμους ανθρωπους που ειχα συναναστραφει.μιλουσαμε αρκετα οταν ειχα καποιο προβλημα και παντα με εκανε να νιωθω καλυτερα.ηταν ενα απο τα λιγα ατομα στη ζωη μου που ηξερα οτι αν χρειαζομουν κατι θα μπορουσα να μιλισω. θα μας λειψεις πολυ Holgi.... να εισαι καλα εκει που εισαι.θα ζεις παντοτε μεσα στο μυαλο μου.σε ολων μας.

der letzte weg ist gegangen nun ist er auf seinem tron und malt uns die welt bunt .... wirst sehr fehlen hier auf der Erde ...Ruhe in Frieden Holger....

Wir werden dich nicht vergessen, mein bruder............

“✖ Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που η μόνη εναλλακτική λύση είναι να χάσεις τον έλεγχο.”

‘Ολα ξεθωριάζουν.Τίποτε δεν διαρκεί.Η διάρκεια είναι μια ψευδαίσθηση.Μια μέρα ακόμα και το ηλιακό μας σύστημα θα είναι παρελθόν. Μήν συγχέεις την αξία με τη μονιμότητα-θα φτάσεις στον μηδενισμό.

✖

die Kunst durch die Kunst totgeschlagen.

Ich, ich lebe in einer Welt zu der Hoffnung, der Wahnsinn, der Lüge. Ich begrüße jede Angst, jede Nacht um meine Träume. Ich bin etwas, das kommt nie warten. Ich bin ein Lügner mich. Ich verstehe nichts. Ich glaube an nichts. Ich vertraue niemandem, ich lebe nur für die Kunst. Aber die Kunst ist die Kunst getötet und Die Kunst durch die Kunst totgeschlagen✖

“‎”Οι φασίστες του μέλλοντος θα είναι οι αντιφασίστες” . Τσώρτσιλ”

es kommt bald :)

random things in the yard

ολοι μας,καθε στιγμη της ζωης μας,περπαταμε σε μια κολαση στρωμενη με ροδοπεταλα

ξυπνησα με εναν κομπο στο στομαχι και ενα περγιεργο συναισθημα,σαν να θελω να σκοτωσω καποιον.αν ηταν στο χερι μου μικρη μου,πιστεψε με δεν θα αφηνα κανεναν να σε πληγωσει.αλλα μια μερα αυτες οι πληγες θα σου θυμιζουν ποσο δυνατη εισαι,και πως γυρησες απτην κολαση σωα και αβλαβης και αν και απογοητευμενη απτα διποδα που ονομαζουμε ανθρωπους,θα εισαι περηφανη για τον εαυτο σου και ακομα πιο δυνατη,ετοιμη να αντιμετωπισεις την πραγματικοτητα της ζωης,πιο ετοιμη απο ποτε.και ισως καποιες μερες να φοβασαι,να τρεμεις μην ερθουν οι ασχημες στιγμες ξανα,αλλα αυτη τη φορα θα ξερεις μεσα σου οτι ακομα και αν ερθουν,θα ξερεις πως να διωξεις τους δρακους και να βρεις ξανα το σωστο μονοπατι.ο κοσμος ειναι ενα σκληρο μερος για να κυκλοφορεις καρδια μου αλλα η δυναμη ειναι κρυμενη μεσα σου,ψαξε να την βρεις γιατι μονο οι δυνατοι επιβιωνουν και αυτο μην το ξεχνας ποτε.και οι πληγες σου μια μερα θα γιατρεφτουν αλλα τα σημαδια τους παντα θα τα εχεις,για να σου θυμιζουν ξανα και ξανα να μην εμπιστευεσαι κανεναν παρα μονο τον εαυτο σου,και ακομα και αυτον μερικες φορες ,να τον φοβασαι.

ich kann an nichts anderes denken, nur noch.....Sommer Sommer Sommer. Bitte komm endlich zurück!!!!

Wer bin ich? War ich ? Werde ich sein? Ich weiß es nicht, noch nie nichtmehr.

Ψάχνω αναμνήσεις στις παιδικές μου φωτογραφίσεις

που έτυχε κι αποτυπώθηκαν από το φακό

τότε που πλήρωνα τα λάθη μόνο με παρατηρήσεις

κι είχα μόνη τιμωρία απ' την αίθουσα να βγω

ψάχνω να βρω το πρόσωπό μου ανάμεσα στα άλλα

πιτσιρίκια που σε ένα προαύλιο έπαιζαν μπάλα

που θυμάμαι τα ονόματά τους τα μικρά τα επίθετα τους

και με κάθε λεπτομέρεια τα τότε πρόσωπά τους

φίλοι μας εχθροί μας δάσκαλοι συμμαθητές μας

που αναπολώ ακόμα κι ας χώρισαν οι ζωές μας

που δεν έχουμε μιλήσει για καιρό πως μπορώ

τις χαμένες να αναπληρώσω στιγμές μας

βρες μου ένα τρόπο για να αναστήσω το χρόνο

από το κιτρινισμένο φωτογραφικό χαρτί

να γυρίσουν οι ζωές μας πριν μάθουν για τον πόνο

για ένα διάλειμμα ακόμα στην αυλή...

Φωτογραφίες γιατί όσο κι αν μείνεις στο παρόν

τον χρόνο πίσω δεν γίνεται να γυρίσεις.

Σε πόζες χαμογελαστές εσκεμμένες ή αυθόρμητες

να με ρωτήσω θα 'θελα που βρήκα το σθένος

τότε νόμιζα πως όλες οι καρδιές είναι απόρθητες

και με την θλίψη ακόμα ήμουν ξένος

φωτογραφίες που δεν ήξερα να ντύνομαι καλά

και τα δυο μου ακουστικά ήμουν ευτυχισμένος που 'χα

για να μου λεγα πως δεν είναι όλα τόσο απλά

και πως οι άνθρωποι σε κρίνουν απ' τα ρούχα

φωτογραφίες γενεθλίων όταν σβήνω κεριά

παιδί με βλέμμα νικητή που μόλις νίκησε το χρόνο

να κρυφτώ και εκεί να μείνω για πάντα σε μια μεριά

γιατί φοβάμαι που ακόμα μεγαλώνω....

ειμαι τοσο χαμενη που γραφω σε λαθος σελιδες

7/1/12

Οι μερες περνανε.Σαν το χτες να ηταν πριν εκκατο διακοσια χρονια.Νιωθω ανχος.Η μαμα λεει να μην το σκεφτομαι αλλα δεν μπορω.Θελω να γυρισω πισω και δεν θελω,δυο αντιθετα πραγματα την ιδια στιγμη,ο,τι μισω περισσοτερο.Μου ελειψε να βλεπω κοσμο,αλλα απο την αλη θελω να ειμαι μονη μου,.Τελειως μονη μου,στο δωματιο μου,με τη μουσικη μου και τα τσιγαρα μου.Αλλα θελω και το σπιτι,μου λειπει το σπιτι,μου λειπει η πολη μου..Σιχαινομαι να γραφω με στυλο αλλα δεν εχω μολιβι,καποτε ειχα,καποτε τα ειχα ολα.Αλλα σιγα σιγα  μαθαινω να ζω με λιγα,και στην πραγματικοτητα μαρεσει αυτο.Ειναι 2:20,παω για υπνο.7 μερες εμειναν/

Ζητας την ευτυχια στη ζωη μα η σιγουρια εχει μεγαλυτερη σημασια για σενα.

το μωρο μου

Η γη στην οποια προσγειωθηκες ειναι αδυναμη
Για να δεχθει το βαρος σου
Αχαριστη και σκληρη,σε ζηλευει
Αλλα για οσο οι ζωες μας ειναι σφικτα δεμενες
Τωρα και για παντα,με πονο και κουραγιο
Θα διωξω τους δρακους απο τα ονειρα σου
Θα φωτιζω ενα σκοτεινο μονοπατι για να μη χαθεις.

-Νικος Βορρεακος


μου θυμιζει εσενα,μανουλα. μου το εκανες δωρο καποτε και το εχω παντα μαζι μου.γραφω μεσα του ολες τις σκεψεις και στα συναισθηματα μου.οταν μου λειπεις το ανοιγω και κοιταω τις φωτογραφιες σου και οταν δεν ειμαι καλα σου γραφω.ειναι πιο ευκολο να γραφεις απτο να μιλας.μερικες φορες ομως σου μιλαω μεσα απτο μυαλο μου,ξερω οτι μ'ακους.σε ευχαριστω που παντα ησουν διπλα μου.Σ'αγαπω


-το μωρο σου

you only live once

καπως ετσι ξεκινησαν ολα. μερικες φορες ευχομαι να ειχα πολλες ζωες,σε καθε μου ζωη να εκανα και κατι διαφορετικο.κατι που σε αυτη τη ζωη ειναι αδυνατον να κανω η αδυνατον να προλαβω.μερικες φορες συνηδητοποιω ποσο μικρες ειναι οι ζωες μας και ποσα λιγα πραγματα μπορουμε να κανουμε μεχρι το τελος τους.και με πιανει ενα ανχος,μια λυσσα και ενα παθος να τα κανω ολα,ολα οσα πιο πολλα προλαβω.και μετα βλεπω οτι δεν γινεται,ειναι πραγματα που δεν μπορεις να τα κανεις μονο σε μια ζωη.μονο μια ζωη ειναι λιγο.

Do we perceive beauty?

A man sat at a metro station in Washington DC and started to play the violin; it was a cold January morning. He played six Bach pieces for about 45 minutes. During that time, since it was rush hour, it was calculated that 1,100 people went through the station, most of them on their way to work.

Three minutes went by, and a middle aged man noticed there was musician playing. He slowed his pace, and stopped for a few seconds, and then hurried up to meet his schedule.

A minute later, the violinist received his first dollar tip: a woman threw the money in the till and without stopping, and continued to walk.

A few minutes later, someone leaned against the wall to listen to him, but the man looked at his watch and started to walk again. Clearly he was late for work.

The one who paid the most attention was a 3 year old boy. His mother tagged him along, hurried, but the kid stopped to look at the violinist. Finally, the mother pushed hard, and the child continued to walk, turning his head all the time. This action was repeated by several other children. All the parents, without exception, forced them to move on.

In the 45 minutes the musician played, only 6 people stopped and stayed for a while. About 20 gave him money, but continued to walk their normal pace. He collected $32. When he finished playing and silence took over, no one noticed it. No one applauded, nor was there any recognition.

No one knew this, but the violinist was Joshua Bell, one of the most talented musicians in the world. He had just played one of the most intricate pieces ever written, on a violin worth $3.5 million dollars.

Two days before his playing in the subway, Joshua Bell sold out at a theater in Boston where the seats averaged $100.

This is a real story. Joshua Bell playing incognito in the metro station was organized by the Washington Post as part of a social experiment about perception, taste, and priorities of people. The outlines were: in a commonplace environment at an inappropriate hour: Do we perceive beauty? Do we stop to appreciate it? Do we recognize the talent in an unexpected context?

One of the possible conclusions from this experience could be:

If we do not have a moment to stop and listen to one of the best musicians in the world playing the best music ever written, how many other things are we missing?


source :Josh Nonnenmocher  facebook

καποιες μερες να νιωθεις χαμενος.δεν θα εχεις ιδεα τι σου γινεται, που βρισκεσαι και που πηγαινεις.ο κοσμος ειναι το μυαλο σου, μεσα εκει ζεις και οχι πανω στη γη, ξεχασε το.οσο και να θες απτο μυαλο σου δεν ξεφευγεις, οσες χωρες, μερη και ηπειρους κιαν αλλαξεις, οσα ναρκωτικα και αν παρεις, οσες μπυρες και να πιεις.και το αλκοολ ολου του κοσμου να πιεις το επομενο πρωι ο εαυτος σου θα ειναι ακομα εκει. και απαυτον δεν μπορεις να τρεξεις.σταματα να τρεχεις λοιπον, δεν ξεγευγεις απο τιποτα και δε φτανεις πουθενα.ολα ειναι εκει μεσα, μεσα σε εσενα.

soulmates never die

οι ανθρωποι αλλαζουν και ξεχνανε. να το ξερεις ομως μικρη μου εγω ειμαι εδω για σενα.ειμαι μακρια σου αλλα θελω να με νιωθεις διπλα σου σε καθε σου στιγμη,σε καθε σου δυσκολια.δεν χρειαζεται να μου μιλας αν δεν θελεις μονο να με σκεφτεσαι.οπως κανω και εγω οταν δεν νιωθω καλα,σκεφτομαι τις στιγμες μας εκεινες τις ομορφες και χαμογελαω.οι ζωες μας θα αλλαξουν ακομα πολυ και ηδη εχουν αλλαξει,και ισως να μην ξαναβρεθουμε ποτε αλλα μην με ξεχνας, κρατα με στο μυαλο σου.και ακομα κι αν δεν μπορεις να μου μιλισεις μιλα μου,θα σε ακουω :)

-για ολα αυτα που εγιναν και για αυτα που δεν εγιναν και για οσα ακομα προβλεπεται να γινουν. μην τα παρατας η ζωη ειναι δικη σου. 16/2/2012

κεφαλαιο πρωτο
ανοιξα τα ματια μου σιγα σιγα και με το ζορι.ολα ειναι θολα.ειμαι στο πατωμα,διπλα μου δεκαδες χαρτια,δεν μπορω να διαβασω τι λενε,αδεια ποτηρια και δυο μπουκαλια ουισκι.το πατωμα ειναι γεματο τσιγαρα.προσπαθω να σηκωθω,το κεφαλι μου ειναι βαρυ,νομιζω πως λιωνω στον πυρετο.μια περιεργη σταγονα πεφτει στο μετωπο μου και με καιει,κοιταω πανω με μισοκλειστα ματια ,το ταβανι καιγεται,ολο το δωματιο λιωνει σαν κερι.προσπαθω να πιαστω απο καπου αλλα ειναι ολα υγρα και λιωμενα.τρεχω,ειμαι στο δρομο τωρα και τρεχω.φοραω μια μαυρη καπαρντινα ,η φωτια με κυνηγαει,ειναι η φωτια ή ο πυρετος μου?τρεχω.δεν μπορω να ανασανω και σταματαω να πιαστω απο ενα πεζουλι,ο κοσμος γυρναει γυρω μου και εγω προσπαθω να κρατησω ισορροπια πανω σε εναν δρομο φωτιας.ξυπναω παλι στο κρεβατι μου αυτη τη φορα.το κεφαλι μου ειναι ακομα βαρυ αλλα δεν εχω πυρετο.τα χαρτια και τα μπουκαλια ειναι ακομα στο πατωμα.παλι δεν μπορω να διαβασω τι λενε.τα χωνω στην τσεπη μου και τρεχω εξω.περπαταω μηχανικα πρως το μερος που ετρεχα πριν.ο δρομος ειναι ιδιος,αλλα δεν βλεπω το πεζουλι,ουτε τη φωτια.βρεχει,μαλλον η βροχη θα την εσβησε.γιατι ψαχνω την φωτια?πριν ετρεχα να ξεφυγω απο αυτην.βγαζω τα χαρτια απτην τσεπη που,τσαλακομενα,βρεχοντε.ωχ παλι δεν θα μπορω να τα διαβασω αν βραχουνε,σκεφτομαι.τρεχω κατω απο ενα υποστεγο ενος καφε.τα παραθυρα ειναι θολα,απο μεσα διακρινω μονο τις φιγουρες.διαβαζω.τα χαρτια μυριζουν ουισκι.θυμαμαι τα τσιγαρα μου.λες να βραχηκαν?βγαζω απο την τσεπη μου το πακετο και αναβω ενα.κοιταω για λιγο τη φλογα του αναπτηρα πριν τον αφησω να σβησει.η φωτια.. θυμαμαι.

το καφε εχει μια περιεργη μυρωδια.απο αυτες που σου θυμιζουν σπιτι,κατι οικειο.καθομαι διπλα στο θολο παραθυρο και το σκουπιζω με την ακρη της βρεγμενης ζακετας μου.κοιταω εξω μηπως και δω τη φωτια.και αν τη δω?θα τρεξω να την φτασω η θα τρεξω μακρια της?τα χαρτια ,τα αφηνω στο τραπεζι και διαβαζω δυνατα οτι μπορω να δω.θυμαμαι οτι ειμαι με κοσμο και τωρα διαβαζω απο μεσα μου.μπερδευομαι.τα ματια μου τσουζουν,τα τριβω και με ζαλιζει λιγο.απεναντι μου ενας αντρας με καπαρντινα. θυμαμαι την δικια μου.μα εγω δεν ειχα ποτε καπαρντινα.κοιταω παλι εξω.πουθενα η φωτια.
η βροχη σταματησε και ο αερας μυριζει βρεγμενο χωμα.μου θυμιζει την παιδικη μου ηλικια.μια μικρη σταγονα νοσταλγιας περναει γρηγορα απτο μυαλο μου και εξαφανιζετε πριν προλαβω να σκεφτω.ειμαι μονος μου ,οι δρομοι ειναι αδειοι.προς τα που ειναι το σπιτι?νιωθω χαμενος ,σαν καποιος να πηρε τους δρομους και να τους αλλαξε θεσεις.κοιταω γυρω μου να βρω κατι γνωστο.βλεπω στον απεναντι δρομο ενα καφε.ειναι το ιδιο καφε που ημουν πριν.μπαινω μεσα να σιγουρευτω,ολα ειναι ιδια,αλλα αυτη τη φορα μυριζει αλλιως,οχι και τοσο οικεια.το κεφαλι μου καιει.ο πυρετος,ερχετε παλι.ισως να ερθει και η φωτια.και αν ερθει,αυτη τη φορα θα τρεξω μεσα της.

κεφαλαιο δευτερο

ο καθρεφτης ειναι θολος απ τις ανασες μας.γραφω πανω του το ονομα σου.γυρναω το βλεμα μου πρως το κρεβατι μπας και σε δω αλλα εχεις φυγει.το ραδιο παιζει ακομα.τρυπαει το κεφαλι μου και το κλεινω.φτιαχνω καφε.φτιαχνω και για σενα.ποιος ξερει ισως γυρισεις με ενα καφασι μπυρες οπως τοτε.εξω ειναι νυχτα,τι ωρα να ειναι?ολα τα ρολογια μου πανε λαθος.δεν υπαρχει χρονος πια,δεν εχει και σημασια.δεν βρισκω τα ρουχα μου,το δωματιο ειναι αδειο,πιο αδειο και απο εμενα τον ιδιο.ο καθρεφτης ειναι ακομα εκει,οπως και το ονομα σου.τα παραθυρα ειναι και αυτα θολα,τα σκουπιζω βιαστικα με τα υδρομενα χερια μου και τα φωτα της πολης με τυφλωνουν.καπου εκει πρεπει  να εισαι,αναμεσα στα φωτα και στην κινηση.γυρνα πισω,σου εφτιαξα καφε.

κεφαλαιο τριτο

τα γραμματα στο χαρτι ειναι γνωστα.ειναι τα δικα σου μαλλον.δεν ξερω αν οντως δεν καταλαβαινω τι λενε η αν δεν θελω να καταλαβω.το δωματιο μυριζει αλκοολ,τα σεντονια μυριζουν σαν εσενα.ξημερωνει,εξω ολα ειναι μπλε,αλλα οχι το κανονικο μπλε ουτε το μπλε των ματιων σου,ειναι κατι αλλο,σαν το μπλε της μελανχολιας.πεταω τα σεντονια στην μπανιερα να πληθουν,δεν θελω να σε μυριζω πια.φυσαει και πεφτουν ολες οι φωτογραφιες απτον τοιχο μας,αλλα δεν με νοιαζει,τωρα το δωματιο δεν μυριζει πια αλκοολ και ουτε το ονομα σου ειναι πια στον καθρεφτη.ο καφες σου κρυωσε και τον πεταξα μαζι με τα τσιγαρα σου,δεν τα θελω,η μυρωδια τους μου θυμιζει το χτες.ειναι 5:20.τα ματια μου κλεινουν αλλα δεν θελω να κοιμηθω.οταν τα ξανανοιγω εισαι διπλα μου.δεν θελω να ξανακοιμιθω,γιατι ξερω πως οταν ξυπνησω δεν θα εισαι πια εκει.