Sonntag, 25. März 2012

we are all pirates here


When you decide to die, little things begin to happen. You stop looking both ways before you cross the street, you start answering the door without asking who’s there. You don’t hold onto the railing when you go down the escalator, you don’t buckle your seat belt. You play with matches. You smoke, and breathe it in, actually praying it will make a difference. Deciding to die is actually almost nice, in a way. You stop caring. Even if you are not pro-actively looking for ways to kill yourself, you stop looking for ways to survive.

Mittwoch, 21. März 2012

ηρθε η ανοιξη.ο ηλιος λουζει την κουζινα μου καθε προι και τα ξερα δεντρα εξω απτα παραθυρα μου αρχισαν να ανθιζουν.σημερα πεταξα ολα τα πουλοβερ μου σε μια βαλιτσα,τα αποχαιρετησα και ενιωσα οτι για τους πομενους μηνες δεν θελω να τα ξαναδω.ποτε δεν μου ελειπε το καλοκαιρι,ποτε οπως τωρα.θελω να βαλω ενα λευκο tshirt,τα rayban, να παρω ενα μπουκαλι jack και να αραξω ολη μερα στο παρκο.και να μην κανω τιποτα.αυτο θελω μονο,τιποτα αλλο.


Sonntag, 18. März 2012

ονειρα


μου φανηκε αρκετα συγκινητικο.

φωτογραφιες απο στρατιωτικους των ΗΠΑ γνωριζοντας ή αποχαιρετωντας τα μικρα παιδια τους.






"According to Greek Mythology,humans were originally created with  four arms,four legs and a head with two faces.Fearing their power Zeus split them into two separate parts,condemning them to spend their lives in search of their other halves."


Samstag, 17. März 2012

19:00μμ

Ξυπνησα νιώθοντας ενα βαρος στην κοιλια μου.σαν καποιος να καθοταν πανω μου την  ωρα που κοιμομουν.ημουν τελειως ξυπνια τωρα αλλα δεν μπορουσα να σηκωθώ, το βαρος δεν εφευγε,προσπαθουσα να το διώξω ,αυτο,οτι κι αν ηταν,τραβωντας το με τα χερια μου.ηταν σαν καποιος να μην ηθελε να σηκωθώ, σαν καποιος να προσπαθουσε να με σκοτωσει στον υπνο μου.

χτυπησε το κινητο μου.ημουν στο άλλο κρεβατι εκεινο στη γωνια,οχι στο δικο μου.ηταν το τηλεφωνημα που περιμενα.το σηκωσα ανυπόμονα και αρχισα να μιλαω δυνατα.ο συγκατοικος μου ξυπνησε και αρχισε να μου φωναζει νευριασμενα.τον ειχα ξυπνησει με τις φωνες μου.εκλεισα το κινητό και του ζητησα συγνωμη αλλα ηταν ακομα εξαλλος μαζι μου και μου ελεγε πως αυτο γινεται καθε φορα.εφυγα απτο δωματιο και μπηκα στο μπανιο.κοιταξα το προσωπο μου στον καθρεφτη.πισω μου υπηρχαν σε ολον τον τοιχο μοβ φωτακια,σαν αυτα που εχουν εξω απο τα φαστφουνταδικα.ο καθρεφτης ηταν τοσο θολος που με το ζορι εβγαζα ακρη.
διψαγα πολυ.στην κουζινα ειχε κοσμο αλλα δεν ξερω ποιοι ηταν.δεν θυμαμαι.πηρα ενα μεγαλο ποτήρι απο αυτα της μπυρας και ανοιξα τη βρυση,περιμενα λιγα δευτερολεπτα να κρυωσει το νερο.το ηθελα παγωμενο.διψαγα πολυ. αρχισα να γεμιζω το ποτήρι και τοτε το νερο αρχισε να βγαινει καφε.καφε της βρομιας,αηδιαστικο.ρωτησα τι επαθε η βρυση.καποιος γελωντας μου ειπε πως αυτο γινετε εδω και καιρο. ξαναπροσπαθησα ,ξανα και ξανα αλλα εκει που αρχισε να γεμιζει το ποτήρι το νερο μετατρεποταν σε λασπη.θεε μου διψαγα τοσο


το κινητό μου δεν ξαναχτυπησε.ηληθια!γιατι το ειχα κλεισει τοσο βιαστικα.ηταν ακριβως το τηλεφωνημα που περιμενα.ο πονοκεφαλος δεν φευγει με τιποτα.τουλαχιστον σταματησα να διψαω.η κουζινα ειναι άδεια τωρα. γραφω ,γραφω ασταματητα.διαφορα σημεια του σωματος μου πονανε αλλα δεν ξερω γιατι.θυμαμαι ελαχιστα απο το χτες.που να ειναι ,πως να νιωθει.για μια στιγμη σκεφτομαι να παω επανω να τον δω αλλα δεν ειμαι σιγουρη.φοβαμαι λιγο την αντιδραση.δραση-αντιδραση.μπράβο σελινα.σκεφτομαι.εκεινη τη στιγμη ανοιγει η πορτα,αυτα τα κλασματα δευτερολεπτου πριν δω ποιος ειναι μοιαζουν με ωρες.ελα εδω,μου λεει και με αγκαλιαζει. ας το ξεχασουμε.γαμησετο. ναι ,λεω σχεδον ψιθυριστα.

Freitag, 16. März 2012

και ναι λοιπον σημερα ηταν η πρωτη μερα της ανοιξης. σημερα μετα απο εξι ολοκληρους μηνες αραξαμε στο πεζοδρομιο με μπυρες και τον ηλιο να χτυπαει  τα προσωπα μας.τα πουλια αρχισαν να κελαηδάνε καθε πρωι και τα δεντρα σιγα σιγα να ανθιζουν.ολο το σπιτι γιορταζε απτο πρωι στο πεζοδρομιο με μεθυσμενα χαμογελα. και ναι επιβιωσαμε τον χειμωνα του βερολινου. ανοιξη καλως ηρθες!!


THERES NO FEELING LIKE THE ONE, TO DRINK A BEER IN THE SUN,TO BE WITH PEOPLE THAT YOU LOVE,AND TO FEEL FREE!


λιγα πραγματα για τη ζωη στη γερμανια.

τον τελευταίο καιρο ακουω και διαβαζω απο πολλους οτι θελουν να ερθουν γερμανια να ζησουν,να βρουν δουλεια και σπιτι μιας και στην ελλαδα τα πραγματα ειναι οπως ειναι.οπως  πιστευα και εγω λιγο πριν ερθω εδω, ετσι πιστευουν και ολοι πως τα παντα ειναι πιο ευκολα, να βρεις σπιτι, δουλειες υπαρχουν,η χωρα εχει χρημα,τα παντα ειναι πιο φτηνα, το κρατος σου δινει επιδομα κλπ κλπ
μενω λοιπον Βερολινο εδω και 7 μηνες.και τα παρακατω ειναι καποια απο τα πραγματα που εχω δει και εχω βιωσει εδω,και ειναι λιγακι διαφορετικα απο αυτα που ειχα και εχετε στο μυαλο σας.

 ηρθα λοιπον εδω με μια ζωντανια και μια αισθηση οτι ολα θα κυλησουν ευκολα και καλα.τους πρωτους 2 μηνες εψαχνα σπιτι.το πρωτο που καταλαβα ηταν οτι τα ενοικια ηταν απιστευτα υψηλα.για ενα δωματιο (γκαρσονιερα που λεμε εμεις) ζήταγαν το λιγοτερο 400 ευρω. το σπιτι των γωνιων μου στην αθηνα ειναι πανω απο 100 τετραγωνικα και το ενοικιο ειναι 500!  επαθα ενα πρωτο μικρο σοκ. βρηκα ευκολα δουλεια μεσω μιας φιλης σε ενα ελληνικο εστιατοριο,ημουν πολυ τυχερη σε αυτο το θεμα. τα λεφτα δεν ηταν καλα και οι ωρες λιγες αλλα για αρχη κατι ηταν και αυτο. εδω στο Βερολινο το καλο ειναι οτι βρίσκεις δουλεια ακομα και αν δεν μιλας τη γλωσσα.αν μιλας καλα αγγλικα και καποια βασικα γερμανικα ειναι πολυ ευκολο,το θεμα ειναι οτι τα λεφτα που παίρνεις ειναι πολυ λιγοτερα απο τα λεφτα που παίρνει αυτος που μιλαει τη γλωσσα! το επομενο πραγμα μου σιγα σιγα καταλαβα ηταν οτι για να παρεις σπιτι,πρεπει να εχεις anmeldung, να εισαι δηλαδη γραμμένος στο δημαρχειο οτι μενεις Βερολινο,για να το κανεις αυτο πρεπει να εχεις συμβολαιο σπιτιου!δηλαδη για να εχεις σπιτι,πρεπει να κανεις anmeldung,και για να κανεις anmeldung,πρεπει να εχεις σπιτι! (?!?)

πες λοιπον οτι τα κανεις ολα αυτα με καποιον τροπο.κανεις τα χαρτια σου και βρισκεις και σπιτι.το επομενο hardcore πραγμα ειναι οτι για να νοικιασεις ενα σπιτι σου ζητανε,οπως και στην ελλαδα,μια εγγυηση. μονο που εδω η εγγύηση ειναι κανα χιλιαρικο.αν τα εχεις αυτα τα λεφτα στην ακρη τοτε οκ.αν οχι τοτε παμε παλι στο μερος της δουλειας.
υπαρχει βεβαια και η εναλλακτικη λυση της συγκατοικησης.σχετικα φτηνο δωματιακι σε σπιτι με αλλα ατομα. αυτο ειναι πιο ευκολο μιας και δεν χρειάζεται να κανεις συμβολαιο στο ονομα σου και η εγγύηση ειναι συνηθως πιο μικρη.το θεμα ειναι, οτι αυτος που εχει το σπιτι και ουσιαστικα ψαχνει για συγκατικους,εχει και καποιες απαιτησεις. οι περισσοτεροι θελουν κοπελες,καποιοι δεν θελουν με τιποτα ζευγαρια,δεν θελουν κατοικιδια,θελουν να εισαι αντικαπνιστης,μερικοι βαζουν ακομα και οριο ηλικιας(!) κλπ κλπ. και σορυ κιολας αλλα εγω προσωπικα δεν θα πληρωνω 300 ευρω για να μενω σε ενα σπιτι με συγκατοίκους και να μην μπορω να καπνισω στο ιδιο μου το δωματιο!

ας αφησουμε λοιπον το θεμα του σπιτιου και παμε στο πολυφημο θεμα του επιδόματος! ω ναι ολοι οι γερμανοι ζουν και βασιλεύουν με τα λεφτα του κρατους.μερικοι απο αυτους δεν χρειάστηκε ποτε να δουλεψουν στη ζωη τους και ισως και να μην χρειαστει. εκτος απο τα λεφτα (συνηθως 600 ευρω αλλα καποιες φορες αναλογα) που παίρνουν απτο jobcenter, παίρνουν επίσης και επίδομα κατoiκιας,δηλαδη τους πληρωνουν το σπιτι,και extra επίδομα για επίπλωση του σπιτιου! τι αλλο θελεις! και το θεμα ειναι οτι αυτα τα λεφτα δεν τα δικαιούται μονο ο γερμανος, αλλα οποιοσδήποτε ειναι κατοικος βερολινου. μονο που τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα. τιποτα δεν  ειναι τζαμπα και ιδικα τα λεφτα του κρατους! για να παρεις αυτα τα λεφτα,σε ελέγχουν πληρως,ξερουν τα παντα για σενα,ελενχουν τη ζωη σου ,κατι σαν να εχεις το FBI στον κωλο σου. άπειρη χαρτουρα και τρεξιμο. για να κανεις τα χαρτια για το επίδομα πρεπει να μιλήσεις γερμανικα,κανεις μα κανεις δεν θα σε εξυπηρετήσει στα αγγλικα.πρωτο. δευτερο δεν πρεπει να φαίνεται πουθενα οτι εχεις εστω και καποια χρηματα.για παραδειγμα εαν στον λογαριασμο της τραπεζας σου υπαρχουν ή υπηρξαν πριν καποιο διαστημα χρηματα πανω των 200-300 ευρω,δεν σου εγκρίνουν το επίδομα,μιας και τσεκαρουν ακομα και τον τραπεζικο σου λογαριασμο.και αν ειχες μια φορα λεφτα,σημενει οτι μπορεις να ξαναεχεις. επίσης εαν σου δωσουν τελικα το επιδoμα,δεν μπορεις να φύγεις απτη χωρα για παραπανω απο ενα μηνα. τρελο ε?


επίσης κατι μικρο για τα εισιτήρια των μεσων μεταφοράς. ξεχαστε τα δεν πληρωνω της ελλαδας. πρωτον τα εισιτήρια εδω ειναι πολυ ακριβα, το απλο εισιτήριο μιας διαδρομης κοστιζει 2,30 Ε. δευτερον στη γερμανια ειναι εγκλημα να μην πληρωνεις εισιτήρια και μετα την τριτη φορα που θα σε πιασουν παει δικαστικώς. ουλαλα!!!

αυτο που εχω λοιπον να σας πω μετα απο ολα αυτα. ειναι το εξης, εαν εχετε στο μυαλο σας να μετακομίσετε γερμανια,μην το κανετε εαν δεν εχετε καποιον που να μενει ηδη εδω,ειτε συγγενή ειτε φιλο.χωρις καποιον να σας βοηθησει στα πρωτα βηματα θα χαθείτε πριν ερθετε βαλτε στην ακρη αρκετα χρηματα,αυτο θα σας βοηθησει πολυ.επισεις προσπαθηστε να μαθετε λιγο τη γλωσσα,τουλαχιστον τα βασικα.στις δημοσιες υπηρεσιες θα πρεπει να ειστε πολυ τυχεροι για να βρειτε καποιον να σας μιλήσει στα αγγλικα.και αν αποφασίσετε τελικα να ερθετε,κλειστε τα εισιτηρια σας για καλοκαιρι. δεν θα θελατε να ψαχνετε σπιτι και δουλεια στους -20 βαθμους....
αυτα τα λιγα ειναι τα περιεργα της ζωης εδω,αλλα πιστεψτε με η αλλη μερια με τα καλα δεν συγκρίνετε με τιποτα απο ολα αυτα. η ομορφια της πολης, η καλοσύνη των ανθρωπων, η ευκολια της ζωης και η χαρα και η ζωντανια με την οποια ξυπνας καθε πρωι δεν συγκρίνονται με τιποτα.οσο δυσκολα και αν ειναι τα πραγματα στην αρχη κανεις σας δεν θα μετανιωσει για την αποφαση να ερθει να μεινει εδω.
καλημερα λοιπον απτο ηλιολουστο (επιτελους) Βερολινο.

γιατι σε θελω? ξερω γιατι.γιατι δεν μπορω να σε εχω.τωρα δεν μπορω ειναι πολλα στη μεση.στο ειπα κιολας οταν με ρωτησες γιατι ειμαι με αυτον και οχι με εσενα. ειναι πολλα στη μεση.δεν γινεται να ειμαστε μαζι και το ξερεις,το ηξερες και τοτε αλλα αυτο δε σε σταματησε,ουτε εμενα,γιαυτο τωρα φτασαμε εδω.να ειμαστε στο ιδιο δωματιο και να μην μπορω να αναπνευσω.να καθεσε διπλα μου και να μην μπορω να σε αγγιξω,και θελω,θελω τοσο πολυ οσο δεν φανταζεσαι. και εσυ θες το ξερω.μπορω να το δω στον τροπο που με κοιτας.με το ιδιο βλεμα που ειχες τοτε,τοτε πριν καιρο που μπορουσα να στο ανταποδοσω.ειναι στιγμες που θελω να στο πω,ποσο σε θελω.και ακομα κι αν ξερω οτι η απαντιση σου θα ειναι η ιδια,δεν μπορω.ειναι οι αλλοι στη μεση.και δεν θελω να τους πληγωσω,ουτε εσυ.ητανε λαθος απτην αρχη.το ξεραμε.αλλα τα πραγματα που ξερεις οτι δεν πρεπει να κανεις,οταν τα κανεις σου δινουν την ομορφοτερη αισθηση.ετσι δεν ειναι? το ξερεις καλα,γιατι ειμαστε ιδιοι,εγω και εσυ,ιδιοι σε τοσα πολλα.και αυτο ηταν το μεγαλυτερο λαθος μας

Donnerstag, 15. März 2012


extrawelt

 η καινουργια μου  εμμονη .απιστευτος ηχος,μοναδικο στυλ. house-minimal με περισσοτερα minimal στοιχεια.plus απο τα καλυτερα και πιο ζωντανα live ever. ειναι απο αυτους τους ηχους που μπορεις να χαλαρωσεις,να ταξιδεψεις,να φτιαξεις ολοκληρες ιστοριες στο μυαλο σου.μουσικη για καθε περισταση και καθε ψυχικη κατασταση.για μενα απο τους καλυτερους electro Djs.  enjoy.






Scratchers Paradise

Kαι να λοιπον,εδω που επινα χαλαρα τον καφε μου αποφασισα να κανω ενα ποστ για το αγαπημενο μου tattoo studio στο Bερολινο.το ονομα αυτου Scratchers Paradise. οπως λεει και το ονομα,ειναι ο παραδεισος των "ξυστων" μιας και το βασικο στυλ ολων των σχεδιων τους βασιζετε στο Scratching,ενα νεο στυλ tattoo που κανει τα σχεδια να μοιαζουν λες και εχεις ξυσει το δερμα με τη βελονα,με βιαστικες και ανυπομονες κινησεις δημιουργωντας μια εικονα σαν παιδικη ζωγραφια.μονο που τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα οσο φαινονται μιας και για το συγκεκριμενο στυλ υπαρχουν πολυ δυσκολες τεχνικες και χρειαζεται πολυς χρονος και υπομονη για το παρακατω αποτελεσμα. να λοιπον καποιες φωτος απο εναν απτους καλυτερους artists των Scratchers Paradise, τον Sven.






 website: http://www.scratchers-paradise.de/home.html
more photos : http://www.facebook.com/scratchers.paradise

scratch@scratchers-paradise.de

Montag, 12. März 2012

«Ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο ευτυχισμένες ημέρες.» Γκόντφριντ Λάιμπνιτς

τι ειναι η ευτυχια που ολοι με τοση λυσα ψαχνουν στις ζωες τους?με τι θα ηταν ευτυχισμενος ο καθενας που παραπονιεται και που νιωθει οτι αυτα που εχει δεν ειναι αρκετα?δεν ξερω πραγματικα τι ειναι η ευτυχια.αλλα σιγουρα ευτυχισμενη ζωη δεν μπορει να εχει κανενας,γιατι η ευτυχια ειναι στις μικρες ωραιες στιγμες,οχι παντα,γιαυτο αλλωστε ειναι τοσο πολυτιμη,γιατι ειναι λιγη,και τα ωραια πραγματα ειναι παντα για λιγο.
εγω ομως ξερω με τι θα ημουν ευτυχισμενη,θελω μονο την ελευθερια ολου του κοσμου και δρομους απο ζαχαρη.
βασικα δεν πολυπιστευα ποτε στα ζωδια.τα διαβαζα που και που απο βαρεμαρα αν τυχαινε να πεσει στα χερια μου κανα περιοδικο την ωρα του μαθηματος η σε καμια αιθουσα αναμονης.και ακομα και τοτε με το που τα διαβαζα τα ξεχναχα και δεν εδινα ποτε σημασια.ελα ομως που μια μερα ανακαληψα το stardome,και η αποψη μου αλλαξε μιας και οτι γραφει για το ζωδιο μου,τις περισσοτερες αν οχι ολες τις φορες, πεφτει παντα 100% μεσα! ειναι ρε παιδι μου σαν να το εγραψα εγω.καποιες φορες με τρομαζει κιολας το πως καποιος αλλος ανθρωπος μπορει να μαντεψει τι νιωθεις,τι καταστασεις ζεις ακομα και να προβλεψει ψιλοπραγματα απο τις επομενες μερες που θα ερθουν.και ολος αυτος ο συνηρμος προηλθε απο αυτο που διαβασα μολις τωρα

 "έχω ένα πολύ απλό ερώτημα να σου θέσω αγαπητέ/η μου Κριέ: τι κάνεις όταν νιώθεις πως δεν ανήκεις στο περιβάλλον που σε έριξαν, όταν μιλάς άλλη γλώσσα με τους γύρω σου; Η εύκολη απάντηση είναι να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις. Η δύσκολη απάντηση είναι να μάθεις αυτή τη νέα γλώσσα. Επειδή προτιμάς την εύκολη, να σου πω πως κάνοντας το βήμα προς την εξώπορτα, μπορεί να ακούσεις από το βάθος του χώρου μία γνώριμη φωνή που έλεγες πως δε θα άκουγες ποτέ ξανά στη ζωή σου. Τώρα, θα ξαναγυρίσεις πίσω...; "

noch einfach nicht leicht

ψαχνω να βρω τα παρκα που πηγαιναμε μαζι.δεν τα βρισκω πουθενα,ειναι μεγαλη η πολη βλεπεις,και τοτε εβλεπα μονο εσενα και εμενα.τιποτα αλλο..ολα γυρω μου ηταν θολα και αδιαφορα.μονο εσυ και εγω.αλλα τωρα τρυπαω το κεφαλι μου προσπαθωντας να θυμηθω εστω και μια μικρη λεπτομερια,ενα δρομακι,ενα μαγαζι ενα ονομα,κατι.κατι που θα με φερει κοντα στα μερη που πηγαιναμε μαζι,και οταν βρεθω εκει θα ειμαι πιο κοντα σε εσενα,στις αναμνησει μας.θελω να παω σε εκεινη την παιδικη χαρα που ειχαμε ξαπλωσει πανω στην μεγαλη πλαστικη εωρα,τοτε που εγραφες με κυμωλια πανω στο μπλουζακι μου οτι ειμαι δικια σου.το εχω ακομα,δεν το εχω πλυνει απο τοτε,2μιση χρονια.η κυμωλια βλεπεις φευγει ευκολα,ακομα βεβαια με λιγη προσπαθια μπορω να διακρινω πανω του τα γραμματα σου.ακομα και αυτα κρατησαν περισσοτερο απο σενα.θυμαμαι τα παιδια να τρεχουν γυρω μας και να μας κοιτανε περιεργα.και εμεις στην εωρα να πινουμε μπυρες σαν να ηταν το σπιτι μας.βασικα ηταν κατι σαν το σπιτι μας,το σπιτι μας ηταν η πολη τοτε,θυμασε?καθε βραδυ ειχαμε και αλλη κρεβατοκαμαρα,οπου διαλεγαμε εμεις,σε οποιον δρομο σε οποιο παρκο..ζηλευα ομως τοτε οποιον κιαν εβλεπα στο δρομο,ηξερα οτι ολοι τους ειχανε ενα σπιτι,μια ασφαλια,μια πορτα να κλεισουν πισω τους τα βραδια,εγω δεν ειχα,ειχα ομως εσενα,και εσυ εμενα.στο μπλουζακι μου ακομα γραφει  MEIN . χαζο ε?

Samstag, 10. März 2012

απαντηση στο ποστ "ποιος μενει στις εστιες του παντειου"

Προσφατα επεσε στα χερια μου ενα blog με τιτλο Ποιος μενει στις εστιες του παντειου.αρχισα να το διαβαζω κατευθιαν μιας και οι εστιες-ή καταληψη πλεον,ετυχε να ηταν το σπιτι μου για καποιους μηνες πριν καιρο.μου φανηκε ενδιαφερον στην αρχη αλλα οσο διαβαζα συνηδητοποιουσα οτι το κειμενο δεν ηταν και τοσο θετικο.
Ποιος μενει λοιπον στις εστιες του παντειου?δεν μενουν πρεζακια,ουτε δολοφονοι ουτε φυγαδες,ουτε τιποτα απο αυτα που εχεις στο μυαλο σου.μενουν ατομα σαν εμενα.σαν την κορη σου,τον γιο σου,τον γειτονα σου,εσενα.ατομα που δεν ετυχε να εχουν την οικονομικη ανεση να πληρωσουν ενοικιο οπως εσυ.ατομα που τους αρεσει να μοιραζονται και να γνωριζουν ανθρωπους,και να συνυπαρχουν χωρις να κλεινονται στους 4 τοιχους ενως διαμερισματος.ατομα με ιδεες,που αγωνιζονται για πραγματα που εσυ μονο παραπονιεσαι.τετοια ατομα.που επειδη τους φοβασαι,ακριβως για τους παραπανω λογους,τους αποκαλεις "περιθωριακους",για σενα ειναι οι περιεργοι,οι αστεγοι,αυτοι που προκαλουν προβληματα,αυτοι που κλεινονται πισω απτην σιδερενια πορτα και δεν τους βλεπεις ποτε.η ομορφια ομως φιλε μου βρισκεται πισω απτην ασχημια.η ζωη και ο ερωτας βρισκονται πισω απτην βαρια σιδερενια πορτα με το λουκετο.αλλα που να τα φανταστεις εσυ αυτα,αφου το καταλληλο και σωστο για σενα θα ηταν αυτοι οι ανθρωποι να μεινουν στον δρομο και οι εστιες να ανακαινιστουν για τον φοιτητη και τον καθε φοιτητη για να μην δωσει φραγκο.
Αυτο το κτηριο ομως για καποιους ειναι ΣΠΙΤΙ. δεν ειναι απλα μια στεγη για τη βροχη και το κρυο.ειναι σπιτι.οικογενεια. οπως ητανε καποτε και για μενα.και δεν ειμαι περιθωριακη,ουτε πρεζακι.εκει μεσα εζησα τις πιο ομορφες στιγμες.εκει μεσα αγαπησα,ερωτευτηκα,εκλαψα,ΕΖΗΣΑ.εκει ετρεχα οταν δεν ημουν καλα,ανεβαινα στην ταρατσα να δω το ηλιοβασιλεμα,γιατι σε αυτη τη πολη μονο απο εκει πανω μπορουσα να το δω.εκει ενιωθα ελευθερη.


"Αντιδράσεις δεν υπήρξαν, οι εγκαταστάσεις αφέθηκαν στη μοίρα τους και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.¨"
Φτασαμε εδω που φτασαμε?που δηλαδη,στο οτι καποια ατομα μπηκαν σε ενα ΕΓΚΑΤΑΛΛΕΛΗΜΕΝΟ κτηριο,το εφτιαξαν,το καθαρησαν,επισκευασαν παραθυρα πορτες μπανια κουζινες και το εκαναν σπιτι τους?και δεχονταν κοσμο που δεν ειχε στεγη?και εφτιαξαν μια οικογενεια με ατομα που αγωνιζονται και εχουν ιδεες ,και δεν βγαζουν ριζες στον καναπε μπροστα απο μια τηλεοραση? αυτο για σενα ομως ειναι "περιεργο" ετσι?
πιο περιεργο απο το να πεταξεις στον δρομο καποιον απτο σπιτι του.γιατι σπιτι δεν ειναι μονο αυτο που πληρωνεις,σπιτι ειναι αυτο που δημιουργεις και αγαπας.
ξανασκεψου λοιπον.


ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ.

Donnerstag, 8. März 2012

drΛuf und drΛn


τους μισω ολους


εχεις νιωσει ποτε αυτο το συναισθημα? οτι τους μισεις ολους.ειναι το αντιθετο του "τους αγαπαω ολους" το οποιο συνηθως ειναι συνεπεια των ναρκωτικων.γιατι να τους αγαπας ολους δεν ειναι νορμαλ.εκτος αν εισαι χιπης-που ουτε αυτο ειναι νορμαλ.
αυτες τις μερες λοιπον τους μισω ολους.βλεπω στους ανθρωπους μονο τα αρνητικα,και δεν δινω καμια σημασια στα θετικα-τα οποια σιγουρα υπαρχουν.το ξερω,γιατι απο αυτα τα θετικα τους αγαπησα.τωρα δεν τους αντεχω.βλεπω παντου την υποκρισια,τη ζηλεια,την περιεργεια και τα ψυχολογικα τους προβληματα.βλεπω ατομα που θελουν να σε κανουν να νιωσεις ασχμημα με οποιον τροπο μπορουνε,οχι επειδη ειναι κακοι η σε μισουν,απλα ετσι ειναι ο χαρακτηρας τους.βλεπω ατομα που ζουνε σε καταληψεις και παλευουν χρονια τον ρατσισμο και τον φασισμο ,κι ομως μεσα τους ειναι οι μεγαλυτεροι φασιστες. ατομα που νομιζουν οτι ειναι διαφορετικοι απτους αλλους και προσπαθουν να το αποδειξουν με οποιον τροπο μπορουνε,κι ομως ειναι ιδιοι με ολους . γελαω.με ολους.αλλα δεν ξερω πλεον αν ειναι για γελια η για κλαματα.θα περασει το ξερω.ειναι απο αυτες τις κρισεις μισους,τις εχω συχνα αλλα περνανε.δεν προσπαθω και πολυ βεβαια,μερικες φορες μου αρεσει να τους μισω ολους. ειναι πιο αληθινο,πιο ειλικρινες.