Scratchers Paradise

Kαι να λοιπον,εδω που επινα χαλαρα τον καφε μου αποφασισα να κανω ενα ποστ για το αγαπημενο μου tattoo studio στο Bερολινο.το ονομα αυτου Scratchers Paradise. οπως λεει και το ονομα,ειναι ο παραδεισος των "ξυστων" μιας και το βασικο στυλ ολων των σχεδιων τους βασιζετε στο Scratching,ενα νεο στυλ tattoo που κανει τα σχεδια να μοιαζουν λες και εχεις ξυσει το δερμα με τη βελονα,με βιαστικες και ανυπομονες κινησεις δημιουργωντας μια εικονα σαν παιδικη ζωγραφια.μονο που τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα οσο φαινονται μιας και για το συγκεκριμενο στυλ υπαρχουν πολυ δυσκολες τεχνικες και χρειαζεται πολυς χρονος και υπομονη για το παρακατω αποτελεσμα. να λοιπον καποιες φωτος απο εναν απτους καλυτερους artists των Scratchers Paradise, τον Sven.

 website: http://www.scratchers-paradise.de/home.html
more photos : http://www.facebook.com/scratchers.paradise

scratch@scratchers-paradise.de

«Ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο ευτυχισμένες ημέρες.» Γκόντφριντ Λάιμπνιτς

τι ειναι η ευτυχια που ολοι με τοση λυσα ψαχνουν στις ζωες τους?με τι θα ηταν ευτυχισμενος ο καθενας που παραπονιεται και που νιωθει οτι αυτα που εχει δεν ειναι αρκετα?δεν ξερω πραγματικα τι ειναι η ευτυχια.αλλα σιγουρα ευτυχισμενη ζωη δεν μπορει να εχει κανενας,γιατι η ευτυχια ειναι στις μικρες ωραιες στιγμες,οχι παντα,γιαυτο αλλωστε ειναι τοσο πολυτιμη,γιατι ειναι λιγη,και τα ωραια πραγματα ειναι παντα για λιγο.
εγω ομως ξερω με τι θα ημουν ευτυχισμενη,θελω μονο την ελευθερια ολου του κοσμου και δρομους απο ζαχαρη.

βασικα δεν πολυπιστευα ποτε στα ζωδια.τα διαβαζα που και που απο βαρεμαρα αν τυχαινε να πεσει στα χερια μου κανα περιοδικο την ωρα του μαθηματος η σε καμια αιθουσα αναμονης.και ακομα και τοτε με το που τα διαβαζα τα ξεχναχα και δεν εδινα ποτε σημασια.ελα ομως που μια μερα ανακαληψα το stardome,και η αποψη μου αλλαξε μιας και οτι γραφει για το ζωδιο μου,τις περισσοτερες αν οχι ολες τις φορες, πεφτει παντα 100% μεσα! ειναι ρε παιδι μου σαν να το εγραψα εγω.καποιες φορες με τρομαζει κιολας το πως καποιος αλλος ανθρωπος μπορει να μαντεψει τι νιωθεις,τι καταστασεις ζεις ακομα και να προβλεψει ψιλοπραγματα απο τις επομενες μερες που θα ερθουν.και ολος αυτος ο συνηρμος προηλθε απο αυτο που διαβασα μολις τωρα

 "έχω ένα πολύ απλό ερώτημα να σου θέσω αγαπητέ/η μου Κριέ: τι κάνεις όταν νιώθεις πως δεν ανήκεις στο περιβάλλον που σε έριξαν, όταν μιλάς άλλη γλώσσα με τους γύρω σου; Η εύκολη απάντηση είναι να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις. Η δύσκολη απάντηση είναι να μάθεις αυτή τη νέα γλώσσα. Επειδή προτιμάς την εύκολη, να σου πω πως κάνοντας το βήμα προς την εξώπορτα, μπορεί να ακούσεις από το βάθος του χώρου μία γνώριμη φωνή που έλεγες πως δε θα άκουγες ποτέ ξανά στη ζωή σου. Τώρα, θα ξαναγυρίσεις πίσω...; "

noch einfach nicht leicht

ψαχνω να βρω τα παρκα που πηγαιναμε μαζι.δεν τα βρισκω πουθενα,ειναι μεγαλη η πολη βλεπεις,και τοτε εβλεπα μονο εσενα και εμενα.τιποτα αλλο..ολα γυρω μου ηταν θολα και αδιαφορα.μονο εσυ και εγω.αλλα τωρα τρυπαω το κεφαλι μου προσπαθωντας να θυμηθω εστω και μια μικρη λεπτομερια,ενα δρομακι,ενα μαγαζι ενα ονομα,κατι.κατι που θα με φερει κοντα στα μερη που πηγαιναμε μαζι,και οταν βρεθω εκει θα ειμαι πιο κοντα σε εσενα,στις αναμνησει μας.θελω να παω σε εκεινη την παιδικη χαρα που ειχαμε ξαπλωσει πανω στην μεγαλη πλαστικη εωρα,τοτε που εγραφες με κυμωλια πανω στο μπλουζακι μου οτι ειμαι δικια σου.το εχω ακομα,δεν το εχω πλυνει απο τοτε,2μιση χρονια.η κυμωλια βλεπεις φευγει ευκολα,ακομα βεβαια με λιγη προσπαθια μπορω να διακρινω πανω του τα γραμματα σου.ακομα και αυτα κρατησαν περισσοτερο απο σενα.θυμαμαι τα παιδια να τρεχουν γυρω μας και να μας κοιτανε περιεργα.και εμεις στην εωρα να πινουμε μπυρες σαν να ηταν το σπιτι μας.βασικα ηταν κατι σαν το σπιτι μας,το σπιτι μας ηταν η πολη τοτε,θυμασε?καθε βραδυ ειχαμε και αλλη κρεβατοκαμαρα,οπου διαλεγαμε εμεις,σε οποιον δρομο σε οποιο παρκο..ζηλευα ομως τοτε οποιον κιαν εβλεπα στο δρομο,ηξερα οτι ολοι τους ειχανε ενα σπιτι,μια ασφαλια,μια πορτα να κλεισουν πισω τους τα βραδια,εγω δεν ειχα,ειχα ομως εσενα,και εσυ εμενα.στο μπλουζακι μου ακομα γραφει  MEIN . χαζο ε?

απαντηση στο ποστ "ποιος μενει στις εστιες του παντειου"

Προσφατα επεσε στα χερια μου ενα blog με τιτλο Ποιος μενει στις εστιες του παντειου.αρχισα να το διαβαζω κατευθιαν μιας και οι εστιες-ή καταληψη πλεον,ετυχε να ηταν το σπιτι μου για καποιους μηνες πριν καιρο.μου φανηκε ενδιαφερον στην αρχη αλλα οσο διαβαζα συνηδητοποιουσα οτι το κειμενο δεν ηταν και τοσο θετικο.
Ποιος μενει λοιπον στις εστιες του παντειου?δεν μενουν πρεζακια,ουτε δολοφονοι ουτε φυγαδες,ουτε τιποτα απο αυτα που εχεις στο μυαλο σου.μενουν ατομα σαν εμενα.σαν την κορη σου,τον γιο σου,τον γειτονα σου,εσενα.ατομα που δεν ετυχε να εχουν την οικονομικη ανεση να πληρωσουν ενοικιο οπως εσυ.ατομα που τους αρεσει να μοιραζονται και να γνωριζουν ανθρωπους,και να συνυπαρχουν χωρις να κλεινονται στους 4 τοιχους ενως διαμερισματος.ατομα με ιδεες,που αγωνιζονται για πραγματα που εσυ μονο παραπονιεσαι.τετοια ατομα.που επειδη τους φοβασαι,ακριβως για τους παραπανω λογους,τους αποκαλεις "περιθωριακους",για σενα ειναι οι περιεργοι,οι αστεγοι,αυτοι που προκαλουν προβληματα,αυτοι που κλεινονται πισω απτην σιδερενια πορτα και δεν τους βλεπεις ποτε.η ομορφια ομως φιλε μου βρισκεται πισω απτην ασχημια.η ζωη και ο ερωτας βρισκονται πισω απτην βαρια σιδερενια πορτα με το λουκετο.αλλα που να τα φανταστεις εσυ αυτα,αφου το καταλληλο και σωστο για σενα θα ηταν αυτοι οι ανθρωποι να μεινουν στον δρομο και οι εστιες να ανακαινιστουν για τον φοιτητη και τον καθε φοιτητη για να μην δωσει φραγκο.
Αυτο το κτηριο ομως για καποιους ειναι ΣΠΙΤΙ. δεν ειναι απλα μια στεγη για τη βροχη και το κρυο.ειναι σπιτι.οικογενεια. οπως ητανε καποτε και για μενα.και δεν ειμαι περιθωριακη,ουτε πρεζακι.εκει μεσα εζησα τις πιο ομορφες στιγμες.εκει μεσα αγαπησα,ερωτευτηκα,εκλαψα,ΕΖΗΣΑ.εκει ετρεχα οταν δεν ημουν καλα,ανεβαινα στην ταρατσα να δω το ηλιοβασιλεμα,γιατι σε αυτη τη πολη μονο απο εκει πανω μπορουσα να το δω.εκει ενιωθα ελευθερη.


"Αντιδράσεις δεν υπήρξαν, οι εγκαταστάσεις αφέθηκαν στη μοίρα τους και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.¨"
Φτασαμε εδω που φτασαμε?που δηλαδη,στο οτι καποια ατομα μπηκαν σε ενα ΕΓΚΑΤΑΛΛΕΛΗΜΕΝΟ κτηριο,το εφτιαξαν,το καθαρησαν,επισκευασαν παραθυρα πορτες μπανια κουζινες και το εκαναν σπιτι τους?και δεχονταν κοσμο που δεν ειχε στεγη?και εφτιαξαν μια οικογενεια με ατομα που αγωνιζονται και εχουν ιδεες ,και δεν βγαζουν ριζες στον καναπε μπροστα απο μια τηλεοραση? αυτο για σενα ομως ειναι "περιεργο" ετσι?
πιο περιεργο απο το να πεταξεις στον δρομο καποιον απτο σπιτι του.γιατι σπιτι δεν ειναι μονο αυτο που πληρωνεις,σπιτι ειναι αυτο που δημιουργεις και αγαπας.
ξανασκεψου λοιπον.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ.

drΛuf und drΛn

τους μισω ολους

εχεις νιωσει ποτε αυτο το συναισθημα? οτι τους μισεις ολους.ειναι το αντιθετο του "τους αγαπαω ολους" το οποιο συνηθως ειναι συνεπεια των ναρκωτικων.γιατι να τους αγαπας ολους δεν ειναι νορμαλ.εκτος αν εισαι χιπης-που ουτε αυτο ειναι νορμαλ.
αυτες τις μερες λοιπον τους μισω ολους.βλεπω στους ανθρωπους μονο τα αρνητικα,και δεν δινω καμια σημασια στα θετικα-τα οποια σιγουρα υπαρχουν.το ξερω,γιατι απο αυτα τα θετικα τους αγαπησα.τωρα δεν τους αντεχω.βλεπω παντου την υποκρισια,τη ζηλεια,την περιεργεια και τα ψυχολογικα τους προβληματα.βλεπω ατομα που θελουν να σε κανουν να νιωσεις ασχμημα με οποιον τροπο μπορουνε,οχι επειδη ειναι κακοι η σε μισουν,απλα ετσι ειναι ο χαρακτηρας τους.βλεπω ατομα που ζουνε σε καταληψεις και παλευουν χρονια τον ρατσισμο και τον φασισμο ,κι ομως μεσα τους ειναι οι μεγαλυτεροι φασιστες. ατομα που νομιζουν οτι ειναι διαφορετικοι απτους αλλους και προσπαθουν να το αποδειξουν με οποιον τροπο μπορουνε,κι ομως ειναι ιδιοι με ολους . γελαω.με ολους.αλλα δεν ξερω πλεον αν ειναι για γελια η για κλαματα.θα περασει το ξερω.ειναι απο αυτες τις κρισεις μισους,τις εχω συχνα αλλα περνανε.δεν προσπαθω και πολυ βεβαια,μερικες φορες μου αρεσει να τους μισω ολους. ειναι πιο αληθινο,πιο ειλικρινες.