Ξυπνησα νιώθοντας ενα βαρος στην κοιλια μου.σαν καποιος να καθοταν πανω μου την ωρα που κοιμομουν.ημουν τελειως ξυπνια τωρα αλλα δεν μπορουσα να σηκωθώ, το βαρος δεν εφευγε,προσπαθουσα να το διώξω ,αυτο,οτι κι αν ηταν,τραβωντας το με τα χερια μου.ηταν σαν καποιος να μην ηθελε να σηκωθώ, σαν καποιος να προσπαθουσε να με σκοτωσει στον υπνο μου.
χτυπησε το κινητο μου.ημουν στο άλλο κρεβατι εκεινο στη γωνια,οχι στο δικο μου.ηταν το τηλεφωνημα που περιμενα.το σηκωσα ανυπόμονα και αρχισα να μιλαω δυνατα.ο συγκατοικος μου ξυπνησε και αρχισε να μου φωναζει νευριασμενα.τον ειχα ξυπνησει με τις φωνες μου.εκλεισα το κινητό και του ζητησα συγνωμη αλλα ηταν ακομα εξαλλος μαζι μου και μου ελεγε πως αυτο γινεται καθε φορα.εφυγα απτο δωματιο και μπηκα στο μπανιο.κοιταξα το προσωπο μου στον καθρεφτη.πισω μου υπηρχαν σε ολον τον τοιχο μοβ φωτακια,σαν αυτα που εχουν εξω απο τα φαστφουνταδικα.ο καθρεφτης ηταν τοσο θολος που με το ζορι εβγαζα ακρη.
διψαγα πολυ.στην κουζινα ειχε κοσμο αλλα δεν ξερω ποιοι ηταν.δεν θυμαμαι.πηρα ενα μεγαλο ποτήρι απο αυτα της μπυρας και ανοιξα τη βρυση,περιμενα λιγα δευτερολεπτα να κρυωσει το νερο.το ηθελα παγωμενο.διψαγα πολυ. αρχισα να γεμιζω το ποτήρι και τοτε το νερο αρχισε να βγαινει καφε.καφε της βρομιας,αηδιαστικο.ρωτησα τι επαθε η βρυση.καποιος γελωντας μου ειπε πως αυτο γινετε εδω και καιρο. ξαναπροσπαθησα ,ξανα και ξανα αλλα εκει που αρχισε να γεμιζει το ποτήρι το νερο μετατρεποταν σε λασπη.θεε μου διψαγα τοσο
το κινητό μου δεν ξαναχτυπησε.ηληθια!γιατι το ειχα κλεισει τοσο βιαστικα.ηταν ακριβως το τηλεφωνημα που περιμενα.ο πονοκεφαλος δεν φευγει με τιποτα.τουλαχιστον σταματησα να διψαω.η κουζινα ειναι άδεια τωρα. γραφω ,γραφω ασταματητα.διαφορα σημεια του σωματος μου πονανε αλλα δεν ξερω γιατι.θυμαμαι ελαχιστα απο το χτες.που να ειναι ,πως να νιωθει.για μια στιγμη σκεφτομαι να παω επανω να τον δω αλλα δεν ειμαι σιγουρη.φοβαμαι λιγο την αντιδραση.δραση-αντιδραση.μπράβο σελινα.σκεφτομαι.εκεινη τη στιγμη ανοιγει η πορτα,αυτα τα κλασματα δευτερολεπτου πριν δω ποιος ειναι μοιαζουν με ωρες.ελα εδω,μου λεει και με αγκαλιαζει. ας το ξεχασουμε.γαμησετο. ναι ,λεω σχεδον ψιθυριστα.
χτυπησε το κινητο μου.ημουν στο άλλο κρεβατι εκεινο στη γωνια,οχι στο δικο μου.ηταν το τηλεφωνημα που περιμενα.το σηκωσα ανυπόμονα και αρχισα να μιλαω δυνατα.ο συγκατοικος μου ξυπνησε και αρχισε να μου φωναζει νευριασμενα.τον ειχα ξυπνησει με τις φωνες μου.εκλεισα το κινητό και του ζητησα συγνωμη αλλα ηταν ακομα εξαλλος μαζι μου και μου ελεγε πως αυτο γινεται καθε φορα.εφυγα απτο δωματιο και μπηκα στο μπανιο.κοιταξα το προσωπο μου στον καθρεφτη.πισω μου υπηρχαν σε ολον τον τοιχο μοβ φωτακια,σαν αυτα που εχουν εξω απο τα φαστφουνταδικα.ο καθρεφτης ηταν τοσο θολος που με το ζορι εβγαζα ακρη.
διψαγα πολυ.στην κουζινα ειχε κοσμο αλλα δεν ξερω ποιοι ηταν.δεν θυμαμαι.πηρα ενα μεγαλο ποτήρι απο αυτα της μπυρας και ανοιξα τη βρυση,περιμενα λιγα δευτερολεπτα να κρυωσει το νερο.το ηθελα παγωμενο.διψαγα πολυ. αρχισα να γεμιζω το ποτήρι και τοτε το νερο αρχισε να βγαινει καφε.καφε της βρομιας,αηδιαστικο.ρωτησα τι επαθε η βρυση.καποιος γελωντας μου ειπε πως αυτο γινετε εδω και καιρο. ξαναπροσπαθησα ,ξανα και ξανα αλλα εκει που αρχισε να γεμιζει το ποτήρι το νερο μετατρεποταν σε λασπη.θεε μου διψαγα τοσο
το κινητό μου δεν ξαναχτυπησε.ηληθια!γιατι το ειχα κλεισει τοσο βιαστικα.ηταν ακριβως το τηλεφωνημα που περιμενα.ο πονοκεφαλος δεν φευγει με τιποτα.τουλαχιστον σταματησα να διψαω.η κουζινα ειναι άδεια τωρα. γραφω ,γραφω ασταματητα.διαφορα σημεια του σωματος μου πονανε αλλα δεν ξερω γιατι.θυμαμαι ελαχιστα απο το χτες.που να ειναι ,πως να νιωθει.για μια στιγμη σκεφτομαι να παω επανω να τον δω αλλα δεν ειμαι σιγουρη.φοβαμαι λιγο την αντιδραση.δραση-αντιδραση.μπράβο σελινα.σκεφτομαι.εκεινη τη στιγμη ανοιγει η πορτα,αυτα τα κλασματα δευτερολεπτου πριν δω ποιος ειναι μοιαζουν με ωρες.ελα εδω,μου λεει και με αγκαλιαζει. ας το ξεχασουμε.γαμησετο. ναι ,λεω σχεδον ψιθυριστα.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen