ολοι μας,καθε στιγμη της ζωης μας,περπαταμε σε μια κολαση στρωμενη με ροδοπεταλα

ξυπνησα με εναν κομπο στο στομαχι και ενα περγιεργο συναισθημα,σαν να θελω να σκοτωσω καποιον.αν ηταν στο χερι μου μικρη μου,πιστεψε με δεν θα αφηνα κανεναν να σε πληγωσει.αλλα μια μερα αυτες οι πληγες θα σου θυμιζουν ποσο δυνατη εισαι,και πως γυρησες απτην κολαση σωα και αβλαβης και αν και απογοητευμενη απτα διποδα που ονομαζουμε ανθρωπους,θα εισαι περηφανη για τον εαυτο σου και ακομα πιο δυνατη,ετοιμη να αντιμετωπισεις την πραγματικοτητα της ζωης,πιο ετοιμη απο ποτε.και ισως καποιες μερες να φοβασαι,να τρεμεις μην ερθουν οι ασχημες στιγμες ξανα,αλλα αυτη τη φορα θα ξερεις μεσα σου οτι ακομα και αν ερθουν,θα ξερεις πως να διωξεις τους δρακους και να βρεις ξανα το σωστο μονοπατι.ο κοσμος ειναι ενα σκληρο μερος για να κυκλοφορεις καρδια μου αλλα η δυναμη ειναι κρυμενη μεσα σου,ψαξε να την βρεις γιατι μονο οι δυνατοι επιβιωνουν και αυτο μην το ξεχνας ποτε.και οι πληγες σου μια μερα θα γιατρεφτουν αλλα τα σημαδια τους παντα θα τα εχεις,για να σου θυμιζουν ξανα και ξανα να μην εμπιστευεσαι κανεναν παρα μονο τον εαυτο σου,και ακομα και αυτον μερικες φορες ,να τον φοβασαι.