το μωρο μου

Η γη στην οποια προσγειωθηκες ειναι αδυναμη
Για να δεχθει το βαρος σου
Αχαριστη και σκληρη,σε ζηλευει
Αλλα για οσο οι ζωες μας ειναι σφικτα δεμενες
Τωρα και για παντα,με πονο και κουραγιο
Θα διωξω τους δρακους απο τα ονειρα σου
Θα φωτιζω ενα σκοτεινο μονοπατι για να μη χαθεις.

-Νικος Βορρεακος


μου θυμιζει εσενα,μανουλα. μου το εκανες δωρο καποτε και το εχω παντα μαζι μου.γραφω μεσα του ολες τις σκεψεις και στα συναισθηματα μου.οταν μου λειπεις το ανοιγω και κοιταω τις φωτογραφιες σου και οταν δεν ειμαι καλα σου γραφω.ειναι πιο ευκολο να γραφεις απτο να μιλας.μερικες φορες ομως σου μιλαω μεσα απτο μυαλο μου,ξερω οτι μ'ακους.σε ευχαριστω που παντα ησουν διπλα μου.Σ'αγαπω


-το μωρο σου