σκοταδι. πολυς κοσμος και σκοταδι.new wave στο τερμα και κοσμος να χορευει.πολυ αλκοολ.εκει μεσα στον χαμο τον ειδα να περναει αλλα δεν προλαβα να του μιλησω,χαθηκε μεσα στο πληθος . το χαμηλο ταβανι και ο καπνος μου εφεραν μια αισθηση κλειστοφοβιας.δεν εδωσα σημασια.συνεχισα να τον ψαχνω με το βλεμα μου μεσα στο δωματιο.σηκωθηκα στις μητες των ποδιων μου για να βλεπω καλυτερα.τον ειδα,ετρεξα και τον αγκαλιασα.για λιγα δευτερολεπτα με κοιταζε με απορια σαν να μην καταλαβε οτι ημουν εγω,το ειχε καταλαβει ομως,ημουν σιγουρη.ειχε αυτη τη γνωριμη μυρωδια,του δρομου.
που χαθηκες? τον ρωτησα. δεν ειχε τι να μου πει,διστασε λιγο. δεν ημουν βερολινο.εχω χασει και το τηλεφωνο σου.δεν τα παω καλα με τα εμαιλ,το ξερεις.μου ειπε.θελω να δω τον σκυλο μου, τι κανει? ειναι πολυ καλα,στειλε μου το τηλεφωνο σου και θα σε παρω.περιμενε εδω,θα ξαναρθω σε λιγο.
συνεχισα να χορευω,ενιωθα μια ανακουφιση,νομιζα πως δεν θα τον ξαναεβλεπα ποτε.και ο σκυλος μου, μου ειχε λειψει ο σκυλος μου.μετα απο λιγο ξαναηρθε και εκατσε διπλα μου,ηταν λιγο απομακρος. εγινε κατι? εκανα κατι που σε πειραξε? οχι τιποτα.απλα βαριομουν και εφυγα απτην πολη.με πηρε μια μικρη αγκαλια.αλλα οχι την ιδια αγκαλια οπως τοτε.κατι ειχε αλλαξει και το ενιωθα,ηθελα να τον ρωτησω ξανα και ξανα μεχρι να παρω μια απαντιση αλλα ηξερα οτι δεν θα μου ελεγε τιποτα και το πιθανοτερο θα ηταν να του σπασω τα νευρα. "τι κανεις" με ρωτησε στα ελληνικα. ειχα ξεχασει τελιως οτι μιλαγε λιγα ελληνικα. καλα ειμαι εσυ? "καλα.." σηκωθηκα να χορεψω, τον κοιταζα που και που.δεν με κοιταξε,ουτε μια φορα.
μαζι του ηταν ο καρστεν. ηρθε και με αγκαλιασε με ενα χαμογελο. του εδωσα να πιει απτην μπυρα μου, οπως καναμε τοτε. θεε μου ειχα να τον δω σχεδον 2 χρονια. εσκασαν στο μυαλο μου χιλιαδες αναμνησεις.ενωθα πως βρηκα την χαμενη οικογενεια μου.
επρεπε να φυγω.ηταν περασμενες 7 και το κεφαλι μου βουηζε απτην μουσικη και το αλκοολ.φευγω,χαρηκα που σε ειδα.
"εχεις χαιρετησματα απτον κριστιαν"μου ειπε. χαμογελασα. ειχα να ακουσω για αυτον πανω απο ενα χρονο. ηθελα να ρωτησω τοσα μα τοσα πολλα,αλλα κρατηθηκα. "ειναι καλα?" η φωνη μου σχεδον ετρεμε.
''ειναι πολυ καλα ναι. μπορω να του πω οτι εισαι βερολινο αν θες.΄΄
"ναι,καντο."
τον αγκαλιασα και εφυγα.το συναισθημα ηταν περιεργο.δεν ηξερα αν ημουν χαρουμενη η οχι.νομιζω ημουν τρομαγμενη.τις επομενες μερες τις περασα πανω απτο κινιτο και κοιτωντας την σελιδα των εμαιλ μου καθε 5 λεπτα. τιποτα. οπως το περιμενα, τιποτα.
και οντως η ελπιδα πεθαινει παντα τελευταια,η ζεις και πεθαινεις και εσυ με αυτη.
που χαθηκες? τον ρωτησα. δεν ειχε τι να μου πει,διστασε λιγο. δεν ημουν βερολινο.εχω χασει και το τηλεφωνο σου.δεν τα παω καλα με τα εμαιλ,το ξερεις.μου ειπε.θελω να δω τον σκυλο μου, τι κανει? ειναι πολυ καλα,στειλε μου το τηλεφωνο σου και θα σε παρω.περιμενε εδω,θα ξαναρθω σε λιγο.
συνεχισα να χορευω,ενιωθα μια ανακουφιση,νομιζα πως δεν θα τον ξαναεβλεπα ποτε.και ο σκυλος μου, μου ειχε λειψει ο σκυλος μου.μετα απο λιγο ξαναηρθε και εκατσε διπλα μου,ηταν λιγο απομακρος. εγινε κατι? εκανα κατι που σε πειραξε? οχι τιποτα.απλα βαριομουν και εφυγα απτην πολη.με πηρε μια μικρη αγκαλια.αλλα οχι την ιδια αγκαλια οπως τοτε.κατι ειχε αλλαξει και το ενιωθα,ηθελα να τον ρωτησω ξανα και ξανα μεχρι να παρω μια απαντιση αλλα ηξερα οτι δεν θα μου ελεγε τιποτα και το πιθανοτερο θα ηταν να του σπασω τα νευρα. "τι κανεις" με ρωτησε στα ελληνικα. ειχα ξεχασει τελιως οτι μιλαγε λιγα ελληνικα. καλα ειμαι εσυ? "καλα.." σηκωθηκα να χορεψω, τον κοιταζα που και που.δεν με κοιταξε,ουτε μια φορα.
μαζι του ηταν ο καρστεν. ηρθε και με αγκαλιασε με ενα χαμογελο. του εδωσα να πιει απτην μπυρα μου, οπως καναμε τοτε. θεε μου ειχα να τον δω σχεδον 2 χρονια. εσκασαν στο μυαλο μου χιλιαδες αναμνησεις.ενωθα πως βρηκα την χαμενη οικογενεια μου.
επρεπε να φυγω.ηταν περασμενες 7 και το κεφαλι μου βουηζε απτην μουσικη και το αλκοολ.φευγω,χαρηκα που σε ειδα.
"εχεις χαιρετησματα απτον κριστιαν"μου ειπε. χαμογελασα. ειχα να ακουσω για αυτον πανω απο ενα χρονο. ηθελα να ρωτησω τοσα μα τοσα πολλα,αλλα κρατηθηκα. "ειναι καλα?" η φωνη μου σχεδον ετρεμε.
''ειναι πολυ καλα ναι. μπορω να του πω οτι εισαι βερολινο αν θες.΄΄
"ναι,καντο."
τον αγκαλιασα και εφυγα.το συναισθημα ηταν περιεργο.δεν ηξερα αν ημουν χαρουμενη η οχι.νομιζω ημουν τρομαγμενη.τις επομενες μερες τις περασα πανω απτο κινιτο και κοιτωντας την σελιδα των εμαιλ μου καθε 5 λεπτα. τιποτα. οπως το περιμενα, τιποτα.
και οντως η ελπιδα πεθαινει παντα τελευταια,η ζεις και πεθαινεις και εσυ με αυτη.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen